تحول تاریخی ساختهای صفات تفضیلی و عالی در ایرانی باستان و ایرانی میانه غربی و فارسی نو

 صفات تفضیلی و عالی با اضافه شدن برخی پسوندها به صفت مطلق ساخته می شوند. در این مقاله سیر تحول پسوندهای تفضیلی و عالی از ایرانی باستان تا فارسی نو توضیح داده شده است. در ابتدا توضیحی در مورد پیشینه هندواروپایی این پسوندها آورده شده است. در بخش بعدی با توجه به شباهت های زیاد بین دو زبان اوستا و سنسکریت، بررسی این پسوندها در اوستا و سنسکریت با هم در یک فصل آورده شده است. اساس کار در این بخش بر مبنای کار واکرناگل بوده است؛ واکرناگل در کتاب خود این پسوندها را در سنسکریت بررسی نموده است. پرداختن به کارکردهای این صفات بدان گونه که واکرناگل بدان پرداخته است در زبان های ایرانی باستان و نیز مقایسه کارکردهای این پسوندها بین ایرانی باستان و سنسکریت تاکنون صورت نگرفته است. در این بخش با توجه به کار واکرناگل کارکرد این پسوندها در زبان های ایرانی باستان بررسی و با سنسکریت مقایسه شده است. در بخش های بعدی بررسی این پسوندها به ترتیب در فارسی باستان، ایرانی میانه غربی و فارسی نو صورت گرفته است.

کلیدواژه ها:

دستور تاریخی ، هندواروپایی ، زبانهای ایرانی ، صفت مطلق ، صفت تفضیلی ، صفت عالی