جایگاه فرافکن نفی و مجوزدهی به هیچ واژه ها در فارسی بر پایه نظریه صرف توزیعی

ساختار نحوی نفی جمله[۱] پژوهش های بسیاری را در اغلب رویکردهای زبان شناختی برانگیخته است. در مطالعاتی که در چند دهه اخیر در دستور زایشی صورت گرفته اند، به جنبه های گوناگونی از این پدیده زبانی توجه شده که تعیین جایگاه گروه نفی[۲] از مهم ترین آن هاست. در واقع، در زبان های مختلف نه تنها صورت آوایی عناصر منفی ساز جمله متفاوت است، بلکه حتی جایگاه زیرساختی این عناصر نقش نما نیز تفاوت دارد. بدین ترتیب، در مقاله حاضر جایگاه فرافکن نفی در فارسی را در چارچوب نظریه صرف توزیعی (هله و مرنتز ۱۹۹۴) بررسی می کنیم و بر پایه آموزه های نظری و شواهد تجربی، نشان می دهیم که برخلاف برخی از پژوهش های نحوی، گروه نفی در این زبان بلافصل بر گروه زمان مسلط است و عنصر فعلی نیز از رهگذر فرایند پسانحوی[۳] ادغام صرفی[۴] هسته گروه نفی را جذب می کند. افزون بر این، ازآنجاکه در حوزه نحو، سازوکار نفی پیوند مستقیمی با پدیده قطبیت منفی[۵] دارد یعنی عناصری که توزیع شان محدود به بافت هایی است که منفی قلمداد می شوند در ادامه به تعیین شرایطی می پردازیم که به هیچ واژه ها[۶] در جملات خبری مجوز حضور می دهند. در این روند، مطالعه هیچ واژه ها که در گروه نفی واژه ها[۷] می گنجند، نه تنها تصویر روشن تری از این عناصر حساس به بافت به دست می دهد، بلکه حتی به تبیین ماهیت و جایگاه نحوی فرافکن نفی جمله کمک می کند. [۱]. Sentential negation [۲]. Negation Phrase (NegP) [۳]. Post-syntactic process [۴]. Morphological merger [۵]. Negative polarity [۶]. N-Woed [۷]. N-word

کلیدواژه ها:

فرافکن نفی ، نفی واژه ، قطبیت منفی ، ادغام صرفی ، زمان ناقص