توصیف و تحلیل مهاجرت های بین استانی در ایران و تعیین کننده های آن طی دوره ۱۳۸۵ تا ۱۳۹۰

هدف مقاله حاضر، توصیف و تحلیل مهاجرت های بین استانی در ایران و تعیین کننده های آن طی دوره ۱۳۸۵ تا ۱۳۹۰ و روش پژوهش، تحلیل ثانویه داده های مهاجرت حاصل از سرشماری سال ۱۳۹۰ است. نتایج نشان می دهند نسبت مهاجر به جمعیت در دوره یادشده ۴/۷ نفر بوده است. بیشترین درصد مهاجران جابه جا شده کشور (۴۴ درصد) به ترتیب در استان های تهران، خراسان رضوی، اصفهان، فارس و البرز بوده اند و مهاجران کمتری در استان های اردبیل، قم، کهگیلویه وبویراحمد، چهارمحال وبختیاری و ایلام جابه جا شده اند. حدود ۵۰ درصد مهاجران خارج شده از استان های کشور به استان های تهران، خوزستان، خراسان رضوی، فارس، البرز، اصفهان و کرمانشاه مربوط بوده اند. ۱۳ استان از ۳۱ استان کشور، مهاجرپذیر و رقم خالص مهاجرت آن ها مثبت و ۱۸ استان مهاجرفرست و رقم خالص مهاجرت آن ها منفی بوده است. در بررسی تحلیلی رابطه بین میزان خالص مهاجرت و متغیرهای مستقل رشد جمعیت، نرخ بیکاری، میانگین سال های تحصیل، جمعیت روستا/ شهری و درصد شهرنشینی، از نظر آماری رابطه معنا داری بین متغیرهای رشد جمعیت و نرخ بیکاری با متغیر میزان خالص مهاجرت مشاهده شد.

کلیدواژه ها:

مهاجرت های بین استانی ، میزان خالص مهاجرت ، مهاجرفرستی ، مهاجرپذیری