رابطه معناداری زندگی و سبک دلبستگی با عشق: نقش میانجی تمایز یافتگی

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی تمایزیافتگی در رابطه میان معناداری زندگی و سبک دل بستگی با عشق در زوجین شهر تهران بود. شرکنندگان در پژوهش حاضر ۲۳۸ نفر از زوجین شهر تهران که به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شده بودند مورد آزمون قرار گرفتند. جهت سنجش عشق از پرسشنامه عشق دیدگاه دانشمندان ایرانی_اسلامی (۱۳۹۹)؛ جهت سنجش تمایزیافتگی از پرسشنامه تمایزیافتگی خود اسکورن (DSI - R)؛ جهت سنجش معناداری زندگی از پرسشنامه ارزشمندی زندگی (LRI) و جهت سنجش دل بستگی از پرسشنامه سبک دل بستگی هازن و شیور (۱۹۸۷) استفاده شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و AMOS جهت آزمون معناداری ضریب همبستگی پیرسون و آزمون مدل آماری بر روی زوجین شهر تهران مورد تحلیل قرار گرفت. پس از تجزیه وتحلیل داده ها نتایج نشان داد که میان معناداری زندگی و سبک دل بستگی، سبک دل بستگی و عشق، تمایزیافتگی و عشق، تمایزیافتگی و عشق رابطه معنی داری وجود داشته و تمایزیافتگی نقش متغیر میانجی را در رابطه میان معناداری زندگی و سبک دل بستگی با عشق معنی دار بوده و مدل آماری آن از برازش مطلوبی برخوردار است.

کلیدواژه ها:

love ، differentiation ، attachment style and meaningful life ، عشق ، تمایزیافتگی ، سبک دل بستگی و معناداری زندگی