تحلیل تغییرات دقت برازش سری های متعامد نرمال به اندازه نمونه دبی اوج سالانه

مطالعات تحلیل ریسک سیلاب بر اساس برآورد تابع چگالی احتمال دبی اوج سیلاب صورت می گیرد. روش های مرسوم برای تخمین تابع چگالی احتمال توزیع های پارامتری هستند که دارای محدودیت های مختلف از جمله حساسیت در دقت برازش نسبت به کاهش اندازه نمونه می باشند. روش های ناپارامتری برآورد تابع چگالی احتمال دارای محدودیت های کمتری نسبت به توزیع های پارامتری می باشند. در این مطالعه از توزیع های پارامتری نمایی، لوگ نرمال، گاما و گامبل و روش سری های متعامد نرمال به عنوان یک روش نوین ناپارامتری و همچنین معیارهای دقت برازش معیار اطلاعات آکائیک (AIC)، معیار اطلاعات بیزی (BIC) و میانگین مربعات خطا (MSE) استفاده شد تا دقت این روش ها و نیز حساسیت آن ها به کاهش اندازه نمونه دبی اوج سالانه سیلاب بررسی گردد. بر اساس داده­های ثبت شده پنج ایستگاه هیدرومتری در استان گلستان (با طول دوره آماری ۳۸ تا ۴۸ سال)دقت و تغییرات دقت برازش توزیع های پارامتری و ناپارامتری به کاهش اندازه نمونه ها بررسی شد. نتایج نشان داد دقت روش ناپارامتری سری های متعامد نرمال از توزیع های پارامتری به شکل محسوسی بالاتر می باشد. به علاوه روش سری های متعامد نرمال در مقایسه با روش های پارامتری دارای حساسیت کمتر به کاهش اندازه نمونه می باشد که این ویژگی موجب می شود بتواند به عنوان یک گزینه مناسب در مواردی که داده­های ثبت شده کوتاه مدت است به حساب آید.

کلیدواژه ها:

اندازه نمونه ، تحلیل حساسیت ، توزیع های پارامتری ، سری های متعامد نرمال