بررسی تخلص در غزل های نظیره وار دوره بازگشت ادبی

 تخلص در غزل، ذکر نام شعری شاعر، در پایان غزل است که بعد از دوره مغول رواج یافت، گرچه پیش از آن نیز، بعضی از شاعران، تخلص خود را در غزل ذکر می کردند. شاعران دوره بازگشت در سرودن غزل، از سعدی و حافظ پیروی می کردند و می خواستند در هر مورد، روش استادان خود را کاملا تقلید کنند؛ از این رو، در ذکر تخلص غزل نیز، از این دو استاد غزل پیروی می کردند. معمولا تخلص در آخرین بیت غزل ذکر می شود؛ اما گاه غزلسرایان، به دلایلی، از جمله مدح و نیز آوردن تمثیل، تخلص را در بیت ماقبل آخر ذکر کرده اند. بندرت شاعران بنا به دلایلی چون ناتمام ماندن غزل و نیز به سبب آن که نخواسته اند نام شعری خود را در کنار نام ممدوح بیاورند، تخلص خود را ذکر نکرده اند و اغلب ضمیر «من» را جایگزین تخلص خود ساخته اند. در این مقاله، همچنین به زاویه دید در تخلص، ایهام در تخلص، صفت های تخلص و مضامینی که در کنار تخلص می آید، پرداخته می شود. علاوه بر این در این مقاله، تخلص در غزل های نظیره وار دوره بازگشت با تخلص در غزل سعدی و حافظ مقایسه می گردد تا جنبه های خاص کاربرد تخلص در غزل این دو استاد غزلپرداز مشخص شود و میزان تقلید نظیره سرایان در کاربرد تخلص روشن گردد.

کلیدواژه ها:

دوره بازگشت ادبی ، نظیره سرایی ، سعدی ، حافظ ، تخلص ، غزلسرایی