رویکردها و شیوه های دوره بندی در تاریخ ادبی

یکی از اساسی ترین اعمال تاریخ نگاری، طبقه بندی اطلاعات تاریخی در محور درزمانی است. چگونگی این طبقه بندی یا شیوه دوره بندی نگرش نظری مورخ را به موضوع نشان می دهد و هم شکل و فرم عرضه تاریخ را معین می کند. با آن که دوره بندی در تاریخ ادبی نمی تواند جدا از دوره بندی تاریخ عمومی تلقی شود، تعدد ملاک ها و مقیاس های تحلیل در ادبیات و وجود انواع مختلف ادبی، آن را پیچیده تر ساخته و شیوه های متفاوتی را در دوره بندی تاریخ ادبی میسر نموده است. در مجموع، می توان دو رویکرد متفاوت را در دوره بندی تاریخ ادبی از هم بازشناخت؛ هرچند اغلب در تاریخ های ادبی این دو رویکرد با هم می آمیزند: ۱. رویکرد درونی (فرهنگی و اجتماعی) که به دوره بندی ادبی بر بنیاد عوامل بیرون از ادبیات گرایش دارد. ۲. رویکرد درونی (صورتگرایانه/ فرمالیستی) که تاریخ ادبی را صرفا بر مبنای ویژگی های مشاهده پذیر مرتبط با ادبیات دوره بندی می کند. دوره بندی در تاریخ ادبی می تواند به شیوه های متفاوتی صورت گیرد و بر ملاک های متفاوتی مبتنی باشد: مفاهیم گاهشمارانه قرن، دهه و سال؛ الگوهای زیستی/ اندام وار تکامل؛ نویسندگان و شاعران بزرگ؛ شعارهای ادبی یا ارزیابی های ادیبان هر عصر؛ رویدادها، مفاهیم و دوره های تاریخ عمومی و سیاسی؛ تناظر ادبیات با هنر و اندیشه؛ رویکردها و شیوه های زبان؛ هنجارهای غالب ادبی. این شیوه ها درعمل با هم به کار می روند و هریک در روایت نوع خاصی از تاریخ ادبی کارایی دارند. 

کلیدواژه ها:

دوره بندی ، دوره ادبی ، تاریخ ادبی ، نظریه ادبی ، نظریه تاریخ ادبی