طراحی و آزمون الگویی از رابطه بین رهبری کارآفرینی و قصد ترک شغل کارکنان با نقش میانجی گری تعهد عاطفی و تعدیلکنندگی تناسب شخص ـ سازمان

قصد ترک شغل رضایت و میلی آگاهانه، داوطلبانه و سنجیده شده به ترک سازمان است. ترک شغل هزینه های مستقیم و غیرمستقیمی را به سازمان تحمیل می کند که می تواند باعث ایجاد اختلال در عملکرد سازمان شود. یکی از متغیرهایی که در پیش بینی قصد ترک شغل کارکنان نقش مهمی دارد، رهبری کارآفرین است. هدف این پژوهش، بررسی نقش رهبری کارآفرینی در قصد ترک شغل کارکنان با میانجی گری تعهد عاطفی و تعدیل کنندگی تناسب شخص ـ سازمان است. جامعه آماری شامل همه کارکنان یک شرکت تولیدی در اهواز به تعداد ۵۷۰ نفر است. نمونه پژوهش ۱۸۳ نفر از کارکنان است که با استفاده از جدول مورگان انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های استانداردی همچون رهبری کارآفرینی (تورنبری، ۲۰۰۶)، قصد ترک شغل (کامان و همکاران، ۱۹۷۹)، تعهد عاطفی (آلن و میر، ۱۹۹۰) و تناسب شخص ـ سازمان (اسکروگینس، ۲۰۰۳) استفاده شده است و برای تجزیه وتحلیل داده ها از روش الگویابی معادلات ساختاری و تحلیل رگرسیون (AMOS-۲۲ و SPSS-۲۲) استفاده شده است. براساس نتایج، الگوی نهایی از برازش مطلوبی برخوردار است (۰۶/۰RMSEA=، ۹۴/۰CFI=، ۹۶/۰GFI=). همچنین، نتایج نشان داد رهبری کارآفرینی بر قصد ترک شغل با میانجی گری تعهد عاطفی اثر غیرمستقیم دارد و تناسب شخص ـ سازمان توانست رابطه بین تعهد عاطفی و قصد ترک شغل را تعدیل کند. باتوجه به نتایج پژوهش حاضر، به مدیران سازمان ها توصیه می شود برای کاهش قصد ترک شغل کارکنان به متغیرهای مهمی همچون رهبری کارآفرینی، تعهد عاطفی و تناسب شخص ـ سازمان توجه کنند تا از این طریق، میزان ترک شغل کارکنان، هزینه های گزاف استخدام و آموزش کارکنان جدید، کاهش بهره وری و ازدست دادن کارکنان باتجربه و بامهارت کاهش پیدا کنند.    

کلیدواژه ها:

تعهد عاطفی ، تناسب شخص ـ سازمان ، رهبری کارآفرین ، قصد ترک شغل