نقد و بررسی کتاب دستور زبان فارسی براساس نظریه گروه های خودگردان در دستور وابستگی

دستور وابستگی یکی‎از دستورهای صورتگرا است که براساس وابستگی بین عناصر واژگانی یک جمله بنا نهاده شده‎است. این وابستگی‎ها مبتنی‎بر ظرفیت واژگان است؛ بنابراین، بازنمایی معنایی واژه‎ها در چارچوب ظرفیت ستون فقرات این دستور است. مقاله حاضر براساس سه راس مطالب، به بررسی و نقد کتاب «دستور زبان فارسی براساس نظریه گروه های خودگردان در دستور وابستگی» می پردازد. ابتدا مروری مختصر بر فصل های کتاب ارائه می گردد. سپس به تحلیل و ارزیابی اثر پرداخته شده و نقاط ضعف و قوت کتاب از زوایای مختلف بررسی می شود. در این بخش از نظر اصطلاح شناسی و بیان مفاهیم نکاتی مطرح می گردد. ازآنجاکه دستور وابستگی جزء دستورهای زایشی نیست مقایسه ای بین دستور وابستگی و ساخت سازه‎ای انجام شده است تا درک محتوا برای خواننده ای که پیش زمینه دستور زایشی دارد آسان گردد و از تشویش ذهن وی در مورد برخی مفاهیم پایه‎ای بکاهد. در انتها درمورد چگونگی توسعه دستور وابستگی در این کتاب، نکات و پیشنهاداتی ارائه می گردد.

کلیدواژه ها:

دستور صورتگرا ، دستور وابستگی ، زبان فارسی ، نظریه خودگردان ، امید طبیب زاده