اثر کاربرد روش های آبیاری موضعی ریشه (PRD) بر راندمان مصرف آب، عملکرد و اجزای عملکرد گوجه فرنگی

در این پژوهش اثر چهار تیمار آبیاری موضعی ریشه (FULL, ‎۱PRD۵۰‎, ‎۲PRD۵۰‎, ‎۳PRD۵۰‎) بر تولید میوه و راندمان مصرف آب گوجه فرنگی در یک طرح کاملا تصادفی در پنج تکرار مورد بررسی قرار گرفت. در تیمار شاهد (FULL)، کل آب مورد نیاز گیاه به طور یکنواخت در تمام محیط ریشه به کار برده شد. در تیمار های ۱PRD۵۰، ‎‎۲PRD۵۰‎‎ و ‎‎۳PRD۵۰‎‎ ریشه ها به دو ناحیه مجزا از هم تقسیم و به اندازه ۵۰ درصد تیمار شاهد به ترتیب یک، دو و سه مرتبه یک طرف ریشه به طور متوالی آبیاری شد. نتایج شان داد، بیشترین میانگین وزن میوه در تیمار آبیاری کامل (۴۴/۴۳ گرم) و کمترین آن در تیمار PRD۵۰ ۳ (۵۷/۲۴ گرم) دیده شد. بیشترین قطر (۱/۴۳ میلی متر) و تعداد میوه (۴۶ عدد) در تیمار شاهد و کمترین این ویژگی ها ( به ترتیب ۶/۱۵ میلی متر و ۲۰ عدد) در تیمار ‎۳PRD۵۰‎ دیده شد. بیشترین عملکرد میوه و عملکرد بازار پسند در تیمار شاهد و سپس در تیمار آبیاری بخشی متناوب (۱PRD۵۰) حاصل شد. بیشترین راندمان مصرف آب در تیمار آبیاری موضعی متناوب ریشه (۴۸ درصد بیش از شاهد) و کمترین آن در تیمار ‎‎۳PRD۵۰‎‎ (۲۷ درصد کمتر از شاهد) ملاحظه شد. در کل آبیاری بخشی متناوب (۱PRD۵۰) برای تولید گوجه فرنگی قابل توصیه است.

کلیدواژه ها:

Tomato ، PRD ، Water use efficiency ، Yield. ، گوجه فرنگی ، آبیاری موضعی ریشه ، راندمان مصرف آب ، عملکرد