بررسی سبک شناختی رثای امام حسین (ع) در شعر احمد وائلی و قیصر امین پور (مطالعه موردپژوهانه: دو قصیده «الدم الثائر» و «نی نامه»)

رثای امام حسین (ع) و عاشورا، بخش قابل توجهی از ادبیات عربی و فارسی را به خود اختصاص داده است. پژوهش حاضر، با تمرکز بر قصیده «الدم الثائر» از وائلی و «نی نامه» از امین پور، سعی در بررسی جایگاه شخصیت امام حسین (ع) و دلالت ها و معانی پنهان در متن این دو شعر دارد. روش پژوهش، توصیفی - تحلیلی و کتابخانه ای است که پس از جمع آوری داده ها، به تحلیل و بررسی آن ها و تطبیق بازتاب رثای امام حسین (ع) در شعر این دو شاعر، از منظر سبک شناسی دو قصیده مورد نظر پرداخته شده است. نتیجه اینکه در قصیده وائلی، محور اساسی، کهن الگوی ولادت مجدد بوده و بیانگر دیدگاه رئالیستی شاعر است؛ ولی بر شعر امین پور، فضایی عرفانی حاکم است و امام را عارفی می داند که با شهادت خود به وصال رسیده است. فضای کلی حاکم بر دو قصیده، حزن آلود و اندوهگین است. دو شاعر، روایت کننده صرف ماجرای عاشورا نبوده و آن را دست مایه بیان معانی دیگری قرار داده اند.  

کلیدواژه ها:

ادبیات تطبیقی ، احمد وائلی ، قیصر امین پور ، امام حسین (ع) ، مرثیه سرایی عاشورایی ، سبک شناسی