مقایسه یادگیری خودراهبر و یادگیری خودراهبر الکترونیکی در دانش آموزان مدارس هوشمند و عادی

خودراهبری در یادگیری حرکتی به سمت خودشکوفایی است که در آن فراگیران ابتکار عملرا به د ست می گیرند تا نیازمندی های یادگیری را دنبال کرده و به مقصد برسند. این مقولهرا می توان به صورت میزان مسئولیت پذیری فرد در فرایند یادگیری در نظر گرفت به گونه ایکه یادگیرنده خود راهبر از نیازهای خود آگاه است و کنترل یادگیری خویش را در دستدارد. هدف از انجام پژوهش حاضر مقایسه ی یادگیری خودراهبر و یادگیری خود راهبرالکترونیکی در دانش آموزان مدارس هوشمند و عادی بود. طرح پژوهش از نوع علیمقایسه ای بود و جامعه ی آماری را کلیه دانش آموزان متوسطه دوم دبیرستان های هوشمند وعادی مدارس شهر بوشهر تشکیل دادند. مشارکت کنندگان شامل ۲۲۳ دانش آموز مدارسهوشمند و ۱۸۷ دانش آموز مدارس عادی بود که به شیوه نمونه گیری خوشه ای انتخابشدند. به منظور اندازه گیری متغیرهای پژوهش از پرسشنامه یادگیری خودراهبر فیشر وهمکاران (۲۰۰۱) و یادگیری خودراهبر الکترونیکی تئو (۲۰۱۰) استفاده شد. نتایج پژوهشنش ان داد که ب ین مول فه ه ای ی ادگیری خودراهبر و ی ادگیری خودراهبر الکترونیکی دردانش آموزان مدارس هوشمند و عادی تفاوت معناداری وجود دارد. بدینگونه کهدانش آموزان مدارس عادی در مولفه های رغبت به یادگیری، و خودکنترلی از یادگیریخودراهبر و مولفه خودمدیریتی از یادگیری خودراهبر الکترونیکی عملکرد بهتری نسبت بهدانش آموزان مدارس هوشمند داشتند. براین اساس، پیشنهاد می شود که به چگونگیاستفاده از فن آوری در مدارس هوشمند توجه بیشتری مبذول گردد زیرا نحوه استفاده ازفناوری در مدارس مهمتر از عرضه آنها است.

کلیدواژه ها:

یادگیری خودراهبر ، یادگیری خودراهبر الکترونیکی ، مدارس هوشمند