تبیین نقش آموزشی فضاهای ارتباطی انعطاف پذیر در مدارس

در خلق فضای معماری برای کودکان، طراحی فضاهای ارتباط دهنده و فضاهای مکث بهاندازه فضاهای اصلی، مهم هستند. فضاهایی مانند: پله، صفه، راهرو، فضای انتظار، ویدها،فضای تقسیم، فضای ورودی و غیره، جایی برای انجام تجربیات مختلف به صورت آزادانه ورها از قید و بندهای داخل کلاس به شمار می روند. مطالعه تئوری های آموزشی نشان ازتوجه آموزش دهندگان کودک به آموزش های خارج از محیط کلاس در کنار آموزش هایداخل کلاس دارد. این پژوهش با مطرح کردن پرسش «فضاهای ارتباطی یک مدرسه، چگونه می تواند نقش و عملکردی آموزشی ایفا نماید؟» به دنبال بیان اهمیت و نقش فضای ارتباطی در ارتقای یادگیری، تعاملات و رفتار دانش آموزان است. روش تحقیق به صورتتوصیفی- تحلیلی و شیوه جمع آوری اطلاعات، کتابخانه ای است. همه دانش آموزان به شیوهیکسان یاد نمی گیرند. شیوه هایی مثل: یادگیری مبتنی بر پروژه، گروه های کوچک، تدریسبه صورت گروه های دوتایی و یا مطالعه فردی، برای افراد مختلف، تاثیر متفاوتی دارد. نتایجبررسی نشان داد: آموزش های خارج از محیط کلاس دربرگیرنده سه فاکتور فعالیت هایخارج از محیط کلاس، آموزش های محیطی و رشد شخصی و اجتماعی است که فضاهایارتباط دهنده با انعطاف پذیری بیشتر، می تواند با ایجاد سلسله مراتبی از فضاها، فعالیت هایمتنوع و گوناگونی نظیر فضاهای گفت و گو، گوشه های نشستن، ایستگاه های کوچک کاری،کمدهای فردی، نمایش کارها، کارگاه ها و ... پیکربندی بی انتهایی از فضاها و فعالیت ها راامکان پذیرکند.

کلیدواژه ها:

فضای ارتباطی ، انعطاف پذیری ، ارتقای یادگیری ، ارتباط درون وبیرون ، چشم انداز