بررسی رابطه خوشبینی علمی و انگیزه پیشرفت با توجه به نقش واسطهگری خودکارآمدی تحصیلی

هدف پژوهش، بررسی رابطه خوشبینی علمی و انگیزهی پیشرفت تحصیلی با توجه به نقش واسطهای خود کارآمدی تحصیلی دانش آموزان دوره متوسطه دوم، بوده است. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. تعداد ۲۹۶ نفر از دانش آموزان با استفاده از جدول مورگان به عنوان نمونه پژوهش، برآورد و با روش نمونه گیری خوشه ای، انتخاب شده اند. ابزار گردآوری داده سه پرسشنامه؛ خوشبینی علمی تی شانن موران و همکاران(۲۰۱۲)، انگیزه پیشرفت تحصیلی هرمانس (۱۹۷۰) و خودکارآمدی موریس(۲۰۰۱) بود. تحلیل داده ها به کمک شاخص های آماری توصیفی و نیز آزمون های آماری؛ همبستگی گشتاوری پیرسون و رگرسیون گامبهگام انجام شد. یافته ها نشان داد؛ میزان خودکارآمدی تحصیلی و انگیزه پیشرفت دانش آموزان بالاتر از متوسط و معنی دار بود. اثر مستقیم خوشبینی علمی دانشآموزان بر خودکارآمدی تحصیلی و انگیزه پیشرفت، مثبت و معنادار بود . اثر خودکار آمدی تحصیلی بر انگیزه پیشرفت مثبت و معنادار بود. خوشبینی علمی دانشآموزان به واسطه خود کارآمدی تحصیلی اثر غیرمستقیم بر انگیزه پیشرفت تحصیلی داشت. نتایج تحلیل مسیر مبین برازش کافی مدل مفهومی پژوهش بوده است.  

کلیدواژه ها:

خوشبینی علمی ، انگیزهی پیشرفت تحصیلی ، خودکارآمدی تحصیلی