نقش اعتماد و مشارکت در کنترل سازنده حوزه ورزش ایران

محیط و ادبیات ورزشی ایران از نشانههایی از ابهام، التهاب و خشونت مرحلهای برخوردار است. خشونت در حوزه ورزش، اعتبار ایران را در حوزههای بینالمللی کاهش داده است. بسیاری از شهروندان تمایلی به حضور در ورزشگاه نداشته و یا به فرزندان خود اجازه حضور در فضای رقابتهای ورزشی را نمیدهند.  این موضوع مربوط به چگونگی مشارکت زنان در ورزشگاهها و علل اعمال محدودیت در ارتباط با حضور زنان در ورزشگاه براساس فقدان نشانههای ایمنی اجتماعی و خشونتهای احتمالی ذکر شده است.  عدم حضور بخشی از شهروندان ایرانی در ورزشگاهها زمینه شکلگیری نوعی تمایز را به وجود میآورد. هرگاه تمایز در جامعه ایجاد شود، نشانههایی از خشونت و اقدامات هیجانی اجتنابناپذیر خواهد بود. برای کنترل چنین فرایندی لازم است تا زمینههای قانونی حضور و مشارکت تمامی شهروندان در فضاهای ورزشی به وجود آید. همانگونه که معادله عرضه و تقاضا یکدیگر را در حوزه اقتصاد کلاسیک متعادل میسازد، حضور قانونمند تمامی شهروندان در ورزشگاهها میتواند چنین فضایی را در حوزه ورزشی شکل دهد.  پرسش اصلی مقاله معطوف به طرح این موضوع است که «چگونه میتوان شرایط عمومی را برای کنترل سازنده اجتماعی در جهت کاهش خشونت در محیطهای ورزشی ایران به وجود آورد؟» در پاسخ به این پرسش میتوان سه فرضیه را مطرح کرد. فرضیه اول مبتنی بر «رویکرد شرقشناسی مبتنی بر کنش شیزوفرنیک جامعه ایرانی» است. فرضیه دوم براساس نظریه روانشناسی اجتماعی خشونت رابرت تدگار تبیین میشود که بر نشانههایی از محرومیت نسبی تاکید دارد. فرضیه سوم که به عنوان فرضیه اصلی مقاله محسوب میشود، براساس رهیافتهای «جامعهشناسی بحران» تنظیم شده و به این موضوع اشاره دارد که: «کنترل سازنده ناآرامیهای اجتماعی در محیط ورزشی از طریق اعتماد و مشارکت قانونمند شهروندی حاصل میشود». روش مقاله بر اساس رهیافت تحلیل دادهها انجام میگیرد. در تحلیل دادههای مربوط به ناآرامی حوزههای ورزشی، نقش الگوهای تصمیمگیری مبتنی بر اعتماد و مشارکت سازنده بر سازوکارهای کنش قانونمند شهروندان در محیط ورزشی بررسی میشود.

کلیدواژه ها:

محیط ورزشی ایران ، کنترل سازنده ، اعتماد ، مشارکت اجتماعی و سرمایه اجتماعی