رابطه معنایی جملهواره پایه و پیرو در جملههای شرطی زبان فارسی

زبان، نظامی از روابط متداخل است؛ به­گونهای که مفهوم یک جز، جز در سایه ارتباط با اجزا و عناصر دیگر دریافت نمیشود. ارتباط بین ساختها و سازههای زبانی بر دو گونه است: رابطه لفظی و رابطه معنایی که هر دو پیوندی عمیق و ناگسستنی با یکدیگر دارند؛ چراکه لفظ در خدمت معنی و وسیلهای برای بیان آن است. باتوجه­به اهمیت رابطه معنایی در جملههای مرکب، به­ویژه جملههای شرطی، پژوهش حاضر بر آن است تا با مداقه در ساخت زبانی جملههای شرطی زبان فارسی و با تکیه بر روش وصفی ـ تحلیلی، ساخت معنایی این جملات و عوامل موثر در افاده معنی شرط را تحلیل و با تامل در نمونههای برگرفته از متون ادب فارسی، نوع ارتباط معنایی دو جملهواره پایه و پیرو شرطی را که موردکم­توجهی دستورپژوهان زبان فارسی قرارگرفته است، بررسی کند. مهمترین دستاوردهای این نوشتار بیانگر آن است که در جملات شرطی رابطه تلازمی، اساس ارتباط معنایی دو جملهواره پایه و پیرو به­شمارمیرود و این رابطه معنوی، خود به دو گونه تلازمی سببی و تلازمی غیرسببی تقسیم میشود.  

کلیدواژه ها:

زبان فارسی ، جملههای شرطی ، پایه ، پیرو ، رابطه معنایی