سرود زندگی تاملی در محتوا و مبانی جمالشناختی ادبیات کارگری*

چکیده ادبیات کارگری یا شعر کارگری صلای آزادی، اصلاح و بهبود زندگی تودههای نادار جامعه را بر زبان دارد و واماندگی، فقر و رنج کارگران و دیگر زحمتکشان مردم را موضوع خود قرار میدهد. شعری است که در آن هیچ پدیده زشت و زیبا از دیدگان تیزبین شاعر پنهان نمیماند و خیلی از موضوعاتی که دیگران به راحتی از کنار آن میگذرند، شعر آفرین میگردد. در شعر قبل از مشروطیت نیز انعکاس زندگی مشقتبار و طاقتفرسای طبقه رنجبران را میبینیم، اما چنین اشعاری هرگز از سر اعتراض و آگاهی تودههای زحمتکش سروده نشده است. ستمی که در این اشعار مطرح است، ستمی است عارضی و حاصل صعوبت کار، نه ستم اجتماعی و ناشی از رابطه کارگر و کارفرما و از مقوله تجاوز مباشر و کد خدا؛ و در نهایت شعر با دعوت رنجبران به سکوت و بردباری در برابر قضا و قدر و سرنوشت محتوم پایان میپذیرد. گفتنی است جنبههای سیاسی و اجتماعی ادبیات کارگری جنبههای هنری آن را تحت الشعاع خود قرار میدهد. اهداف مکتبی سرایندگان و عمر کوتاه دورههای آزادی قلم و بیان، فرصت چندانی برای تجربههای بادوام و مستمر هنری در این عرصه باقی نگذاشته است که این مقاله در پی آن است، محتوا و مبانی جمالشناختی ادبیات کارگری را با استناد به آثار موجود در این زمینه از مشروطیت تا کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ مورد بررسی قرار دهد.

کلیدواژه ها:

ادبیات کارگری ، رنجبران ، مشروطیت ، خودکامگی ، مبانی جمالشناختی