بررسی زمینلغزشهای زاگرس میانی با استفاده از مدل آنتروپی (مطالعه موردی: منطقه اردل – ناغان)

امروزه شهرها در نقاط مختلف دنیا به دلایل متعدد در معرض آسیب ناشی از مخاطرات طبیعی قرار دارند. این مخاطرات آسیبهای بسیاری میرسانند که نیازمند اقدامات فوری و پیشگیرانه است. وقوع زمینلغزش و مخاطرات آن، شناسایی و اولویتبندی این مناطق حساس را ضرورت بخشیده است. منطقه اردل - ناغان ازجمله این مناطق است که در جنوب غربی استان چهارمحال و بختیاری قرار دارد. روش انجام این پژوهش توصیفی ـ تحلیلی است که در بخش توصیفی با استفاده از مطالعات اسنادی و در بخش تحلیلی با شناسایی عوامل موثر بر پهنهبندی مخاطرات ژئومورفیک و تلفیق آن با تحلیلهای فضایی در سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS)، پهنههای آسیبپذیر در محدوده مدنظر مشخص شد. در این پژوهش نخست عوامل موثر بر پهنهبندی مخاطرات شناسایی و پس از بررسی تصاویر ماهوارهای، نقشه زمینشناسی و مطالعات میدانی عوامل موثر با استفاده از مدل آنتروپی ارزیابی شد. هدف پژوهش، پهنهبندی خطر زمینلغزش در منطقه اردل ـ ناغان با استفاده از مدل آنتروپی در وقوع زمینلغزشها با شناسایی عوامل موثر نظیر شیب، جهت شیب، فاصله از گسل، فاصله از آبراهه، طبقات ارتفاعی و زمینشناسی است. با توجه به مدل آنتروپی نتایج نشان میدهد ۲۳درصد از زمینلغزشها در محدوده کمخطر، ۲۵درصد در محدوده با خطر متوسط و ۵۲درصد از زمینلغزشها در منطقه پرخطر واقع میشود که با مدل آنتروپی مشخص شد و این مسئله نشان میدهد در پهنهبندی لغزشهای منطقهای، مدل آنتروپی دقت و روایی لازم را دارد.

کلیدواژه ها:

زمینلغزش ، مدل آنتروپی ، ژئورمورفولوژی ، منطقه اردل ـ ناغان