رابطه خودتنظیم گری و سازگاری فردی و اجتماعی با نقش واسطه ای تاب آوری تحصیلی

در این تحقیق هدف بررسی رابطه میان خودتنظیم گری و سازگاری فردی و اجتماعی با دخالت متغیر میانجی تاب آوری تحصیلی است. نمونه آماری شامل دانش آموزان دخترانه پنجم ابتدایی شهر تبریز است که در سال تحصیلی ۹۸-۱۳۹۷ مشغول تحصیل می باشند که برابر ۴۰۰۰ نفر اعلام شده است. با استفاده از جدول مورگان تعداد ۳۵۱ نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب که از این تعداد، ۳۴۷ نفر پرسشنامه را تکمیل نمودند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه راهبردهای یادگیری خودتنطیمی پنتریچ و دی گروت (۱۹۹۰)، پرسشنامه تاب آوری تحصیلی ساموئلز ( (۲۰۰۴ و پرسشنامه سازگاری فردی و اجتماعی شخصیت کالیفرنیا (۱۹۵۳) بود. برای بررسی سوالات تحقیق از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون استفاده کردیم. با توجه به ضریب همبستگی بین متغیرهای خود تنظیم گری و سازگاری فردی-اجتماعی با ضریب همبستگی R= ۰/۳۶۹، بین خودتنظیم گری و تاب آوری تحصیلی با ضریب همبستگی R= ۰/۴۰۸ ، بین سازگاری فردی-اجتماعی و تاب آوری تحصیلی با ضریب همبستگی R= ۰/۱۱۴ رابطه مثبت و معنی داری وجود داشت. اثر مستقیم سازگاری فردی و اجتماعی و خود تنظیم گری با نقش میانجی تاب آوری تحصیلی با استفاده از فرمول سوبل ۰/۰۴ بدست آمد.

کلیدواژه ها:

راهبردهای خود تنظیم گری ، تاب آوری تحصیلی ، سازگاری فردی و اجتماعی