اثربخشی زوجدرمانی هیجان مدار در مقایسه با رویکرد واقعیتدرمانی بر انعطاف پذیری کنشی و تحمل پریشانی زوجها

هدف: هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی زوجدرمانی هیجان ­مدار و زوجدرمانی واقعیت ­درمانی بر انعطافپذیری کنشی و تحمل پریشانی بود. روش: پژوهش حاضر نیمه­ آزمایشی با طرح پیشآزمون و پسآزمون با گروه گواه و پیگیری سه ماهه و جامعه آماری زوجهای مراجعه ­کننده به مراکز مشاوره آوای درون، رهنما، و بیمارستان مهر شهر تهران در سال ۱۳۹۷ بود که ۶۰ زوج داوطلب به پرسشنامه انعطافپذیری کنشی کونور و دیویدسون (۲۰۰۳) و تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (۲۰۰۵) پاسخ دادند و پس از غربالگری ۴۵ زوج انتخاب به صورت تصادفی در گروه آزمایشی هیجان ­مدار، گروه آزمایشی واقعیت­ درمانی، و گروه گواه (در هر گروه ۱۵ زوج) جایگزین شدند. هر دو گروه آزمایش به مدت هشت جلسه ۹۰ دقیقهای تحت مداخله هیجان­ مدار جانسون  (۲۰۱۲) و واقعیت­ درمانی گلاسر (۱۳۹۵) قرار گرفته و دادهها با استفاده از تحلیل واریانس مختلط اندازههای مکرر تحلیل شد. یافتهها: نتایج حاکی از تاثیر مداخله هیجان ­مدار بر انعطافپذیری کنشی (۷۵/۲۹ =F، ۰۰۱/۰ =P) و تحمل پریشانی (۱۴/۱۲ =F، ۰۰۴/۰ =P) و تاثیر مداخله واقعیت ­درمانی بر انعطافپذیری کنشی   (۱۴/۱۲ =F، ۰۰۴/۰ =P) و تحمل پریشانی (۱۴/۱۲ =F، ۰۰۴/۰ =P) و پایداری این تاثیرها در مرحله پیگیری بود. نتایج آزمون تعقیبی توکی نشان داد که تفاوت بین دو روش زوجدرمانی معنادار نیست (۱۸/۰