عوامل گسترش مذهب شافعی در ایران قرون سوم تا پنجم هجری

پس از وفات امام شافعی(رض) در سال ۲۰۴ هجری دو مذهب از ایشان باقی ماند. شاگردان عراقی ایشان مذهب قدیم و شاگردان مصری ایشان مذهب جدید شافعی را نشر و گسترش دادند. با تلاش های شاگردانی مثل مزنی و ربیع مرادی به تدریج مذهب جدید شافعی در مناطق مختلف جهان اسلام گسترش یافت و به نسبت مذهب قدیم رواج بیشتری پیدا کرد. در میان ایرانیان به طور مستقیم کسی نزد شافعی درس نخواند، اما علل و عواملی سبب گسترش مذهب شافعی در ایران شد،که از جمله این عوامل میتوان به ساختار مذهب شافعی و نیز تلاش های فقها، متکلمین، قضات و صوفیان شافعی مذهب اشاره کرد، که به طور مستقیم نزد شاگردان شافعی و یا شاگردان شاگردان ایشان، با مذهب شافعی آشنا شده و به نشر و گسترش آن در مناطق مختلف ایران پرداختند. این افراد خود به تربیت شاگردانی مشغول شدند که بعدها مروجین اصلی مذهب شافعی در ایران به حساب می آمدند.در این مقاله سعی شده است با تکیه بر منابع تاریخی و با روشی توصیفی تحلیلی به بررسی این عوامل پرداخته شود .

کلیدواژه ها:

ایران ، مذهب شافعی ، عوامل گسترش ، قرون سوم تا پنجم هجری .