اثربخشی آموزش فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد بر اضطراب کودکان و استرس فرزندپروری مادران

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی آموزش فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد بر اضطراب کودکان و استرس فرزندپروری مادران بود. مواد و روش کار: جامعه پژوهش، کودکان ۷ تا ۱۲ ساله اهوازی با نشانه ­های اضطراب بودند که بدین منظور سه کودک ۷ تا ۱۲ ساله با نشانه­ های اضطراب به همراه مادران­شان، با روش نمونه­ گیری هدفمند انتخاب شدند. در این پژوهش از روش طرح تجربی تک موردی از نوع خط پایه چندگانه ناهمزمان استفاده شد. کارایی پروتکل آموزش فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد در طی سه مرحله (خط پایه، درمان ۱۲ جلسه­ ای و پیگیری ۱ ماهه) با استفاده از پرسشنامه­ های اضطراب کوکان اسپنس- فرم والد  و فرم کوتاه پرسشنامه استرس فرزندپروری آبیدین مورد بررسی قرار گرفت. داده ­ها به روش ترسیم دیداری، شاخص تغییر پایا و فرمول درصد بهبودی تحلیل شدند. از جمله مهمترین متغیرهای تحلیل دیداری، تغییرات روند، تعییرات جهت، PND و POD بود. یافته ها: شاخص­ های تغییر پایای مادران و کودکان نشان داد که شاخص همه آزمودنی­ ها در مرحله­ی پیگیری به جز در مادر و کودک سوم معنادار بوده است. بررسی درصدهای بهبودی آزمودنی­ ها نشان داد که تغییرات درصد بهبودی و شاخص تغییر پایا هماهنگ و همسو با هم است. نتیجه گیری: آموزش فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد با افزایش پذیرش، ذهن ­آگاهی و حرکت در جهت ارزش­ های فرزندپروری والدین می­ تواند باعث کاهش استرس فرزندپروری آنها و اضطراب کودکان شود. 

کلیدواژه ها:

acceptance and commitment-based parenting ، anxiety ، parenting stress ، استرس فرزندپروری ، اضطراب ، فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد