مقایسه تاثیر داروی ریتالین و ریسپریدون درکنترل توجه، تمرکز و تکانشگری کودکان بیش فعال

اختلال بیش فعالی نوعی اختلال سلامت روان و یکی از شایع ترین مشکلات روانشناختی است که با میزان شیوع ۴ تا ۶ درصد در سنین کودکی، میتواند موجب بروز مشکلات هیجانی، خانوادگی و اجتماعی مانند افت عملکرد تحصیلی، استرس خانوادگی و روابط تعارضی با همسالان گردد. این اختلال به عنوان یک الگوی تکانشگری و بی توجهی توصیف شده است که طیف وسیعی از علائم را ایجاد میکند. داروها میتوانند به کاهش علائم بیش فعالی در کودکان و بزرگسالان کمک کنند. در حقیقت، داروهای بسیاری برای درمان بیش فعالی در دسترس هستند و دارودرمانی شناخته شده ترین، کاربردیترین و موثرترین مداخله درمانی برای اختلال بیش فعالی به شمار میرود. درحالیکه همه مبتلایان به بیش فعالی داروهای یکسانی را مصرف نمیکنند و رویکردهای درمانی بین کودکان و بزرگسالان ممکن است متفاوت باشد، معروفترین و بیشترین داروی محرکی که تاکنون برای کودکان تجویزشده است متیل فنیدیت سریع رهش با نام تجاری »ریتالین« است که تاثیر آن بر هر سه حوزه علائم اختلال مشخص شده است. میزان پاسخ به این دارو در کودکان و نوجوانان از ۲۵ درصد تا ۷۸ درصد و بهطور متوسط ۵۲درصد متغیر است. یافته ها نشان میدهد مصرف ریتالین به تنهایی با عدم پاسخ به درمان در ۲۰-۳۰ درصد کودکان همراه بوده و اضافه کردن ریسپریدون به ریتالین میتواند از بروز عوارض جانبی ریتالین از قبیل بیخوابی و بی اشتهایی جلوگیری نماید و باعث شود تا دوز پایین تری از ریتالین در کنترل علائم نیاز باشد. باوجود مطالعات متعدد صورت گرفته درزمینه درمان کودکان دارای این اختلال، نتایج متناقضی در دسترس بوده و این تناقض ها بر لزوم انجام مطالعات بیشتر در این زمینه تاکید میکند.

کلیدواژه ها:

بیش فعالی ، توجه ، تکانشگری ، ریتالین ، ریسپریدون