بررسی سازه های متحرک و باز و بسته شونده با نمونه موردی آمفی تئاتر کارلوس موسیلی

افزایش جمعیت جهان همراه با پیشرفت روز به روز تکنولوژی و مطرح شدن محدودیت امکانات طبیعی، سیر ساختمان سازی را به این سمت پیش می برد که با استفاده از شیوه های نوین طراحی، قابلیت استفاده بهینه از فضا به حداکثر ممکن برسد . این تفکر معماران و طراحان سازه را به این سمت هدایت می کند که از ایده ها و فرم و اشکالی استفاده کنند که حداقل اتلاف فضایی و مصالح را داشته باشند و حداکثر کارایی و امکانات را ارائه دهند و یکی از این ایده ها استفاده از معماری متحرک ویا ساخت بنا با سقف متحرک و باز و بسته شونده است تا بتواند شرایط مطلوبی برای بنا در فصول مختلف و درشرایط متغیر فراهم سازد .در این مقاله سعی شده است که در مورد روند استفاده از سازه های متحرک که از زمان های دور به دلیل انعطاف پذیری بالای آنها استفاده می شده است توضیح مختصری داده شود و سپس دیدگاه های محققان در این زمینه ارائه می شود و ساختارهای سازه های پیشنهادی آنها را مطرح می کنیم. و در نهایت به توضیح یک نمونه موردی در این زمینه با نام آمفی تئاتر کارلوس موسیلی می پردازیم. آمفی تئاتر کارلوس موسیلی در سال 1987 توسط گروه معماریFT طراحی شده است. مهندسان سازه آن ام _ جی مک لارن و بورو هاپولد بودند. ایده اصلی در برپایی این بنا بر این اساس بود که پوشش آن به گونه ای طراحی شود که نصب و بازکردن مجدد آن ظرف مدت چند ساعت امکان پذیر باشد. این پروژه یک پیشرفت جدید با ساختار کششی مکانیکی است که کل مجموعه با پنج نیمه تریلر و دو کامیون به محل آورده می شوند که این تریلرها بعدا نقش مهمی در نگهداری سازه دارند . به شرط وجود یک زمین محکم و وجود دسترسی به وسایل نقلیه ، بر افراشتن کل مجموعه در 6 ساعت می تواند انجام شود. بعد از جمع کردن پوشش با مساحت 288 متر مربع (276 متر مربع از آن زیر پوشش سقف) این سازه می تواند در روز بعد و در یک محل دیگر برپا شود .و در نهایت به این نتیجه می رسیم که ارائه ایده های بدیع از سمت معماران و طراحان سازه همراه با پیشرفت تکنولوژی در این عرصه این امکان را به ما می دهد که بتوان از فضاهای ساختمانی استفاده مطلوب تری داشته و به انعطاف پذیری فضا بیافزاییم