بررسی رویکردهای مداخله در بافت فرسوده شهری مطالعه موردی بافت فرسوده میانی شهر شیراز

بافت فرسوده، به مفهوم فرسودگی کالبدی و اجتماعی، محصول تاثیر و تاثر متقابل فرایندهای اجتماعی و فضای جغرافیاییاست. بدین سبب موضوع بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده شهری، همواره یکی از مسائل و چالش های شهرهای امروزی است،لذا چنانچه بافت فرسوده را کلا در یک دسته بندی قرار داده و رویکرد یکسانی برای ساماندهی آن در پیش بگیریم قطعا آسیبزا و نتایج بسیار مخربی در پی خواهد داشت. این تحقیق به روش کتابخانه- اسنادی و تحلیلی ضمن بررسی رویکردهای مداخلهدر بافت فرسوده شهری بطور عام، این مقوله را در شوهر شیراز به سه دسته بافت تاریخی فرهنگی عمدتا دارای بناهای میراثی وارزش تاریخی با ادمت بیش از ۸۰ سال، بافت فرسوده میانی عمدتا فاقد بناهای ارزشمند تاریخی با عمر بیش از ۳۰ سال وبافت ناکارآمد اسکان ییررسومی، که عمدتا در زمان خود فاقد اصول شهرسازی ساخته شده و یا روستاهایی بوده اند که به دلیلگسترش فیزیکی شوهر در درون آن استحاله شده اند، تقسیم نموده است و به رویکرد مداخله در بافت فرسوده میانی شهرشیراز (۸۶۰ هکتار) پرداخته است که نتایج نشان می دهد رویکرد مدیریت شهری شیراز در خصوصی ساماندهی این بافتبرمبنای نوسازی و بهسازی مشارکت محور است و در برنامه ریزی و اقدام عملیاتی نیز تا حد زیادی سعی کرده است این بافترا با رویکردی مشارکتی به کم نهادهای دولتی، عمومی، بخش خصولی و ساکنین ساماندهی نماید.

کلیدواژه ها:

نوسازی و بهسازی ، ساماندهی مشارکت محور ، بافت فرسوده ، بافت فرسوده میانی شیراز