مقایسه تاثیر پیادهروی در آب و خشکی بر TNF-α و IL-۱۰ سرم زنان سالمند با نارسایی دیاستولی

یکی از مهمترین اهداف سلامتی، کاهش محدودیتهای وابسته به سن در سالمندان است. فعالیت بدنی یکی از روشهای پیشگیری، به تاخیر انداختن یا درمان اختلالات ناشی از پیری در افراد با نارسایی قلبی است. مطالعه حاضر باهدف مقایسه تاثیر پیاده روی در آب و خشکی بر برخی عوامل التهابی در زنان سالمند با اختلال دیاستولی انجام شد. مواد و روش­ها در این پژوهش نیمه تجربی ۴۰ آزمودنی دارای اختلال دیاستول با میانگین سنی ۵±۶۵ بهطور تصادفی به سه گروه کنترل (۱۰ نفر)، گروه پیادهروی در آب (۱۵ نفر) و گروه پیادهروی در خشکی (۱۵ نفر) تقسیم شدند. تمرینات شامل ۱۲ هفته، ۳ جلسه در هفته و به مدت ۶۰ دقیقه با شدت ۴۰-۵۰% vo۲ peak بر روی تریدمیل و در آب انجام شد. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین نمونههای خونی گرفته شد و سطوح متغیرهای TNF-αو IL-۱۰ موردبررسی قرار گرفت. برای تعیین معنادار بودن متغیرها  از آزمون آماری تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. یافته­ها نتایج نشان داد، تمرین در آب و خشکی باعث کاهش سطوح سرمی TNF-α (۰۱۶/۰P=)، (۰۲۷/۰P=) و  افزایش سطوح سرمی IL-۱۰ (۰۰۲/۰P=)، (۰۱۱/۰P=) می شود که ازلحاظ آماری معنادار بودند.  نتیجه­گیری تمرینات هوازی از جمله پیاده روی باعث کاهش التهاب سیستمیک می شود. با توجه به وجود مشکلات ارتوپدی و درد مفاصل در سالمندان میتوان پیاده روی در آب را جایگزین کرد. تمرینات در آب به علت فشار هیدروستاتیکی آب باعث افزایش بازگشت وریدی و بهبود عملکرد قلب در سالمندان می شود.

کلیدواژه ها:

walking ، exercise Left ventricular diastolic heart failure ، TNF-α ، IL-۱۰. ، پیاده روی ، نارسایی قلبی دیاستولی بطن چپ ، عوامل التهابی ، tnf-αT ، IL-۱۰.