سیر احیا و تحول هنر نگارگری معاصر ترکیه

بیان مسئله: نگارگری معاصرترکیه وامدار میراث عظیم نقاشی عثمانی است. هرچند در طی مسیر پرفرازونشیبش بعد از شکلگیری جمهوریت ترکیه (۱۹۲۳ م.) دچار افول شد و تا دهه ۱۹۴۰ م. چندان در هنر ترکیه قابل ردیابی نیست، ولی در نهایت توانسته است به کمک هنرمندانی که در پی احیای نگارگری بودهاند، امروزه به سبکهای خاص و شیوههای شخصی دست پیدا کند. این سبک شخصی و نوآوریها بعد از ۱۹۷۰ م. در دو بخش تحول و نوآوری مضمونی نگارهها و سپس تحول و نوآوری فرمی نگارهها به وضوح قابل پیگیری است.هدف پژوهش: این پژوهش در نظر دارد تحولات و نوآوریهای نگارگران معاصر ترکیه را مورد مطالعه قرار دهد و در طی پژوهش به این دو سوال پاسخ دهد: «نگارگری ترکیه بعد از استقرار جمهوریت چه ویژگیهایی دارد؟» و «چه آثار نوآورانهای در نگارگری معاصر ترکیه شکل گرفته است؟» و در همین راستا برای پاسخ به سوالات مورد نظر در این پژوهش آثار ده نگارگر معاصر که دارای سبک شخصی هستند، مورد مطالعه قرار گرفته است.روش پژوهش: این مقاله با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و با گردآوری اطلاعات به روش کتابخانهای و آرشیوی از طریق مکاتبات با خود هنرمندان و جمعآوری آثار از مجموعههای شخصی آنها، به مطالعه و تحلیل آثار پرداخته است.نتیجهگیری: نتایج نشان میدهد گروهی از نگارگران با بهرهگیری از سبک و اسلوب مکتب نگارگری کلاسیک عثمانی دست به نوآوری در مضمون زدهاند و گروه دیگر نهتنها اسلوب رایج نگارگری کلاسیک را تغییر دادهاند، بلکه نگارگری را در هنرهای اجرایی و مفهومی نیز اجرا کردهاند. به عبارت دیگر نگارگران معاصر در کنار حفظ سنتهای نگارگری عثمانی توانستهاند مفاهیم معاصر را در قالبهای بیانی امروزی به مخاطب ارائه کنند.

کلیدواژه ها:

نگارگری ترکیه ، هنر معاصر ، مکتب عثمانی