رویکرد شبیهسازی در حل مساله زمان‏بندی ماشین‏ های موازی پردازشگر دسته ‏ای با زمان‏ های احتمالی

در این مقاله، مساله‏ زمان‏بندی ماشین‏های موازی پردازشگر دسته‏ای با هدف حداقل کردن حداکثر زمان تکمیل کارها بررسی میشود. نوآوری این پژوهش، به کارگیری زمان های پردازش و در دسترس بودن کارها به صورت احتمالی است. در تحقیقات پیشین اثبات شده است که مساله‏ مورد بررسی دارای پیچیدگی سخت است. بنابراین، از روش‏های ابتکاری برای حل مساله استفاده می‏شود. مساله مورد مطالعه، دو مرحله تصمیمگیری دارد. در مرحله اول ابتدا کارها به دستههایی طبقهبندی میشوند و در مرحله بعد، دستههای به دست آمده به ماشینهای موازی تخصیص مییابند. در این مقاله، از دو روش ابتکاری برای ایجاد دسته‏ها و از سه روش ابتکاری برای ترتیب دهی توالی دسته‏ها استفاده خواهد شد. به علت احتمالی بودن زمان‏های پردازش و در دسترس بودن کارها، با استفاده از رویکرد شبیه‏سازی، ۱۰۰۰۰ نمونه مساله به صورت تصادفی تولید میشود. ۶ حالت ترکیبی روش‏های ابتکاری با حل نمونه مسائل به دست آمده از شبیه‏سازی مقایسه میشوند. نتایج به دست آمده نشان می‏دهد که ترکیب روشهای ابتکاری MBF در فاز اول و روش ERT-LPT در فاز دوم از کارایی بهتری در رسیدن به جوابهای مناسب برخوردار است.

کلیدواژه ها:

زمان‏بندی ، ماشین های موازی ، پردازش دسته ای ، روش های ابتکاری ، شبیه‏ سازی