تاثیر روشهای ساخت در افزایش عمر مفید بناهای پیش از ۱۳۰۰ هجری شمسی در فلات مرکزی ایران ۲۰.۱۰۰۱.۱.۲۰۰۸۶۸۴۹.۱۳۹۹.۱۱.۴.۴.۹ :DOR

امروزه معماری در کشور ما، بیبهره از الگوهای گذشته خویش است. عدم توجه به این الگوها، نهتنها عمر کوتاه معماری بلکه مشکلات اقلیمی، زیستمحیطی، اتلاف انرژی ناشی از تخریب بناها و نخالههای حاصل از آن را سبب میشود. ساختار بنا نقش کلیدی در ماندگاری یا تخریب آن دارد. معماران سنتی تلاش کردهاند تا با شناخت دانش ایستایی بنا را بهگونهای بسازند تا در اثر نیروهای گوناگون و گذر زمان تخریب نشود. تاکنون پژوهشهای متعددی درارتباط با روش ساخت بناهای تاریخی انجام شده است ولی از منظر تاثیر بر عمر مفید بنا پژوهش مرتبطی صورت نگرفته است. این پژوهش، با استفاده از روش نظریه زمینهای انجامشده است. در این پژوهش، رویهای از جز بهکل و استقرایی بر تجزیهوتحلیل دادهها حاکم است. از طریق گردآوری نظاممند دادهها با استفاده از منابع کتابخانهای، مطالعات میدانی (مصاحبه نیمه ساختاریافته با ۲۰ نفر از معماران سنتی) و تحلیل استقرایی آن، دانشی درباره ماندگاری معماری سنتی بهدستآمده است و در قالب دستگاه نظری «تاثیر ملاحظات مرتبط با روشهای ساخت در افزایش عمر مفید معماری سنتی فلات مرکزی ایران» بیانشده است. هدف این پژوهش شناخت نقش ملاحظات مرتبط با روشهای ساخت بر عمر مفید بناهای پیش از ۱۳۰۰هجری شمسی است. درنتیجه این پژوهش کدهای انتخابی بهدستآمده در مجموعه روش ساخت، در سه دسته کلی تناسب روش ساخت با کارکرد، تناسب روش ساخت با عوامل محیطی و شناخت و توجه به ملاحظات سازهای و ایستایی  قرار گرفتند. همچنین در تمامی مراحل ساخت بنا، رابطه تنگاتنگی بین هندسه و سازه دیده میشود که بیشک بر ایستایی بنا نقش دارد. معماری ماندگار ایران حاصل تجربههای ارزشمندی است که در طی هزاران سال استادکاران سنتی به شاگردان خود انتقال دادهاند.

کلیدواژه ها:

روشهای ساخت ، عمر مفید ، بناهای پیش از ۱۳۰۰ هجری شمسی ، معماری سنتی فلات مرکزی ایران