تبیین الگوی پایداری اجتماعی مکان، باهدف ارتقا کیفیت مکان در فضاهای آموزشی (نمونه موردی: دانشکده معماری دانشگاه هنر اسلامی تبریز)

در عصر کنونی، پایداری، بهعنوان یکی از فرآیندهای علی و معلولی صنعتی شدن، مطرحشده است و ضرورتهای مکان­پایدار، ارزیابی­ها پیرامون مکان را موردتوجه قرار داده و پایداری اجتماعی مکان به معنای توانمندی مکان برای غلبه بر چالشها و مسائل و واکنش بهینه به تغییرات محیط در بستر افزایش توجهات جهانی قرارگرفته است. این مطالعه، باهدف تبیین الگوی شاخصه­های پایداری اجتماعی ­مکان در فضاهای آموزش ­معماری، به جهت ارتباط بین کیفیت آموزش و تعامل انسان-محیط، در قالب تحقیقی توسعه­ای-کاربردی، با روش تحلیل­عاملی، بهصورت کتابخانه­ای و میدانی، در دو فاز مطالعه کیفی و کمی صورت گرفته است. محدوده تحقیق به دانشکده معماری دانشگاه هنراسلامی تبریز تحدید شده­ و نمونه­گیری با روشهای ترکیبی بنیادی به دو صورت هدفمند و تصادفی بوده است. نتایج، نشان از تاثیر شش عامل، تناسبات عملکردی فضا، هویت­مندی مکان و تعاملات­اجتماعی، خوانایی و تناسبات­زمینه­ای، سرزندگی و زیبایی­شناسی ­بصری، آسایش­محیطی و تامین شرایط رفاهی بر پایداری اجتماعی مکان را دارد.

کلیدواژه ها:

الگوی پایداری ، پایداری اجتماعی ، فضای آموزشی ، دانشکده معماری