جغرافیای ارتباطی سینمای ملی ایران

  با اینکه سینمای ایران فیلمهای بسیار ناب جهانی ساخته که عظیم و باشکوه نیز بوده، و سینمای ایران به دلیل برخی ویژگیها و مختصات خاص خود، از انواع الگوهای جاری و فعال سینمایی در جهان، متفاوت و متمایز است، با اینحال، سینمای ملی ایران شکل نیافته است. هدف اصلی این مقاله، ترسیم حوزههای جغرافیای ارتباطی سینمای ملی ایران است تا مبنای حرکت و نقشه راهی روشنتر و چارچوبمند را برای رویکرد ملی سینماگران کشور تصویر نماید. تاکنون اثری متمرکز بر «جغرافیای ارتباطی سینمای ملی ایران» نگاشته نشده است. این مقاله، بر مبنای مطالعه کیفی میانرشتهای به ویژه با تمرکز بر جغرافیای فرهنگی، نگاشته شده است. پرسش اصلی مقاله آن است که حوزههای جغرافیای ارتباطی سینمای ملی ایران، کدامند؟ فرض بر آن است که باید پیش از برداشتن هرگامی به منظور دستیابی به سینمای ملی، حوزههای مختلف جغرافیای فرهنگی سینمای ملی از جمله حوزههای جغرافیای ارتباطی سینمای ایران را تبیین کرد. بر اساس نتایج، مهمترین حوزههای جغرافیای ارتباطی در سینمای ملی ایران، عبارتند از: جغرافیای زبان فارسی، جغرافیای ازدواج ایرانی، جغرافیای مهاجرت، جغرافیای فکری – شناختی، جغرافیای تخیل، جغرافیای موسیقی، جغرافیای نقاشی (نگارگری)، جغرافیای مساله و مشکل، و جغرافیای انحلال فرهنگی.

کلیدواژه ها:

جغرافیای فرهنگی ، سینمای ایران ، سینمای ملی ، جغرافیای ارتباطی