بررسی چگونگی افزایش ظرفیت زبان فارسی برای تبدیل شدن به زبان علمی جهانی

با توجه به روند تعاملات عصر حاضر مبنیبر شکلگیری دهکدهای جهانی، ملتی که با ابزار زبان و فرهنگ بومی، تعریفی از خود در این جهان ارائه ندهد، محکوم به از کف نهادن عناصر هویتساز خویش و رنگ باختن در سیطره غالب فرهنگها و تمدنهای بیگانه و ناآشنا است. در همین راستا رهبر معظم انقلاب چشماندازی مبنیبر تبدیل زبان فارسی به یکی از زبانهای علمی دنیا ارائه نمودند و این موضوع در اسناد بالادستی برنامهریزی کشور نیز وارد شده است. نوشتار پیشرو درصدد است تا با در نظر گرفتن زبان به مثابه یک فناوری نرم، الزامات تحقق این چشمانداز را بررسی کند. این پژوهش بیشتر درصدد آن است که به صورتی بدیههگرایانه به سازماندهی مجدد نتایج تحقیقات سایرین بپردازد.مهمترین نتیجه این تحقیق آن است که حفظ قاموس فارسی و گسترش آن بدون توجه به الزامات دیجیتال (اعم از سازگارکردن این زبان با محیطهای رایانهای و پرداختن به مترجمهای توانمند کامپیوتری) ناممکن است. با توجه به سیر پیشرفت هوش مصنوعی، فناوری شناختی و مترجمهای دیجیتال ممکن است در جهان آینده دسترسی به محتویات علمی لزوما نیاز به تسلط بر یک زبان خارجی نداشته باشد. نمیتوان انتظار داشت زبان فارسی (یا هر زبان دیگر) در آینده بتواند موقعیت بلامنازع زبان انگلیسی در حال حاضر را داشته باشد. اما این بدان معنا نیست که زبان فارسی نمیتواند در پنجاه سال آینده بهعنوان یکی از زبانهای علمی مطرح شود. در پایان مقاله تلاش شده برآیندی از همه دستاوردهای تحقیق در یک نمودار فازی شناختی منعکس و خلاصه شود.

کلیدواژه ها:

زبان علم ، زبان فارسی ، فناوری اطلاعات ، فناوریشناختی ، ترجمه دیجیتالی ، نقشهشناختیفازی