استفاده پلی آنیلین درحسگرهای آمونیاک

خواص شیمیایی و فیزیکی پلیمرها خود دارای ویژگی هایی متعددی هستند، که این ویژگی, دلیل اصلی استفاده دایمی پلیمرها در دستگاه های اندازه گیری الکترونیکی شده است. در 5 سال اخیر، پلیمرها بعنوان اندام های حسی در حسگرهای مصنوعی از اهمیت زیادی برخوردار شده اند. هم اکنون با جایگزینی پلیمرها توسط مواد کلاسیک در حسگرها، گزینش پذیری بالا و اندازه گیری های دقیق حاصل شده، که در این زمینه از نانو تکنولوژی و خواص اصلی یا فرعی پلیمرها استفاده شده است. پلی آنیلین(PAni)، پلی پیررول(PPy) و پلی 3،4 اتیلن دی اکسی تیوفن(PEDOT) به عنوان لایه های فعال در حسگرهای گازی ساخته شده از پلیمرهای رسانا، مورد بررسی قرار داده شده اند. در محیط اطراف ما گازها و آلایندهای بسیاری وجود دارند که منبع تولید هر کدام از این گازها وآلاینده ها صنایع، منازل و اتومبیل ها می باشند که نتیجه آن برای محیط زیست تولید، باران های اسیدی، اثرات گلخانه ای، تخریب لایه ازن و... می باشد.یکی ازاین گازها آمونیاک است که از روش های تشخیص آن می توان به حسگرهایی بر پایه پلیمرهای رسانا اشاره کرد. در این حسگر، برای اندازه گیری آمونیاک از مواد مختلفی مانند پلی پیررول و پلی آنیلین استفاده شده است. پلی آنیلین یک پلیمر رسانای خاص است زیرا حالت رسانایی آن تحت واکنش های اسیدو باز کنترل می شود. در این مقاله، هدف اصلی بررسی عملکرد حسگرهای پلیمر رسانا بر پایه پلی آنیلین به عنوان لایه ی فعال در برابر شناسایی گاز آمونیاک و مقایسه ی آن با گازهای دیگر، می باشد. پلیمردر حسگرها، در مکانیسم های حسگری و پایه ای ترکیب و در تشخیص آنالیت ایفای نقش می کند. هم در مکانیسم های حسگری ، هم در پایداری ترکیب در تشخیص آنالیت ایفای نقش می کنند.

کلیدواژه ها:

پلیمر رسانا ، حسگرهای گازی ، گاز آمونیاک ، پلی آنیلین