نﻘش زبان و هویتهای قومی و محلی در توسعه نظام آموزش عالی

ایران سرزمینی است با تنوع طبیعی فرهنگی بسیار بالا که می توان از آن به نحو مطلوبی در روند توسعه و قدرتمند تر شدنش بهره برد .تکثر زبانها و قومیتها یکی از اشکال این تنوع است که به رغم به صورت منفی از آن ایجاد شده و گاه آن را به مثابه مشکلی احتمالی برای تصویریکه عموماانسجام و فرایند شکل گیری روحیه و ساختارهای دولت ملی مطرح کرده اند، می تواند درست برعکس به مثابه ابزاری اساسی برای تﻘویت این فرآیند به کار گرفته شود .در مﻘاله حاضر که حاصل بخشی از نتایج یک طرح تحﻘیﻘاتی است، تلاش شده است امکانات بالﻘوه ای را که این تنوع می تواند برای ارتﻘا سطح علمی کشور به ما ارزانی کند نشان داده شوند. تاکید اصلی مﻘاله بر تداوم سرزمینی و جهانی اقوام ایرانی است که به کشور ما امکان جذب و مبادله دانشجویان و اساتید و مشارکت در فرآیند های جهانی تولید علم را در حوزه های جغرافیایی دیگر و شکوفا ساختن همکاریهای منطﻘه ای و بین المللی در سطوح دانشگاهی و موسسات پژوهشی می دهد .در این مﻘاله استدلال می شود که مدیریت و سیاست گذاری عمومی در زمینه آموزش و پژوهش استفاده لازم را از این امکانات بالﻘوه انجام نداده اند و راهکارهایی را برای خروج از این موقعیت در چهار منطﻘه زبانی فرهنگی مورد یعنی حوزه،مطالعه های آذری، بلوچ، عرب و کرد ایرانی ارایه می دهد.  نﻘطه اتکای اصلی مﻘاله موضوع زبان است؛ زیرا زبان عمدهترین سطحی است که در آن هویتهای محلی تعریف می شوند .همچنین مسیله نیاز به اتخاذ یک سیاست زبان شناختی مشخص در سطح آموزش عالی که بتواند ما را در موقعیت بهتری برای جذب و گسترش فرهنگ ملی و فرهنگ قومی و محلی مان قرار دهند.

کلیدواژه ها:

آذریهای ایرانی ، آموزش عالی ، انسان شناسی فرهنگی ، بلوچهای ایرانی ، تنوع فرهنگی ، توسعه فرهنگی ، روابط بین فرهنگی ، عربهای ایرانی ، کردهای ایرانی