بررسی زمینه و منشأ اندرزهای شاهنامه
محل انتشار: مجله متن شناسی ادب فارسی، دوره: 7، شماره: 1
سال انتشار: 1394
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 299
فایل این مقاله در 22 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_RPLL-7-1_008
تاریخ نمایه سازی: 1 اردیبهشت 1400
چکیده مقاله:
توجه به اندرز و اندرزگویی در ایران قدمتی به درازای تاریخ دارد، بهطوریکه در میان قدیمیترین آثار باقیمانده از ایران باستان، میتوان شاهد حضور پندها و اندرزها بود. این سنّت در دوران اسلامی ادامه یافته و به موجودیت خود تا روزگار ما نیز ادامه داده است و در این مسیر تقریباً طولانی، بسیاری از ادیبان و بزرگان ایرانی بدان روی آورده و در این زمینه آثاری گرانقدر از خود به یادگار نهادهاند. یکی از بزرگترین شاعران ادبیات فارسی که به مقولۀ پند و اندرز توجّه خاصی داشته، ابوالقاسم فردوسی است، وی در شاهنامه برای پند و اندرز جایگاه ویژهای قائل شده و ابیات شیوا و پر مغز فراوانی را در این زمینه از خود به یادگار نهاده است که از دیرباز مورد استقبال عامۀ مردم قرار گرفتهاند، و این البته جدای از اندرزهای بیشماری است که در متن داستانهای شاهنامه وجود دارد و از زبان شخصیتها بیان میشوند. این تحقیق بیش از هر چیز دیگری میکوشد تا آبشخورهای فکری پارهای از اندرزهای شاهنامه را بر ما معلوم گرداند و در این راستا شماری از کتابها و اندرزنامههای پهلوی نظیر اندرزهای آذرباد مارسپندان، جاویدان خرد، پندنامهی بزرگمهر و اشعار چند شاعر ماقبل فردوسی همچون رودکی به عنوان منابع تأثیرگذار بر اندرزهای شاهنامه معرفی شدهاند.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
عصمت خوئینی
دانشگاه خوارزمی
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :