جلوه گل رعنا در شعر فارسی

اگر بپذیریم که شاعر با ابزار کلمات جهانی دیگر می آفریند و تابلویی به تصویر می کشد، این تصاویر برخاسته از عوامل متعددیاست از جمله طبیعت پیرامون و ذهن شاعر.این دو عامل لازم و ملزوم یکدیگرند بطوری که عملکرد یکی تأثیر مستقیم در عملکرددیگری دارد. تصاویری که از آغازین تجربه های شعری شاعران فارسی زبان تا حدود قرن 12 هجری برجای مانده است را عموماً میتوان به چند دسته مشخص طبقه بندی کرد. در این دسته بندی دو عامل مهم دخیل است که عبارتند از جهان بیرون (objective)و جهان درون (subjective). شاعران فارسی زبان در دوره های متعدد شعر فارسی با توجه به عصر زیست خود تصاویری دیگرگون از محیط پیرامون ارائه کرده اند.گل ها و گیاهان از جمله عناصر مورد توجه شاعران در ساخت صور خیال و تصویرسازی های شاعرانه بوده است. توجه به این عناصرطبیعی و مضمون آفرینی با آنها گاه باعث شده است که کاربرد یک گل در یک مفهوم خاص به سنت شعری بدل شود و یا به مرحلهساخت نماد برسد. به عنوان نمونه می توان به کاربرد نرگس در مفهوم چشم و یا سنبل در مفهوم زلف اشاره کرد که در شعر فارسیبدل به سنت شعری شده است.برخی گل ها بیش از سایرین مورد توجه قرار گرفته اند از جمله گل سرخ ، نرگس، سنبل، سوسن،لاله و ... و برخی دیگر کمتر.رعنا همچون دیگر گل ها و گیاهان به عنوان جزئی از طبیعت پیرامون شاعر در بخشی از این تصاویرشاعرانه نقشی کاربردی می یابد.رعنا از جمله گل هایی است که در مقایسه با سایر گل ها کمتر مورد توجه شاعران قرار گرفته استو شاعران بزرگی چون حافظ ، سعدی، فردوسی و ... کمتر بدان توجه داشته اند. با این وصف تابلوهایی که در دوره های متعدد بابارهای معنایی متفاوت ترسیم شده است، از این جهت که رعنا در همه آن ها به عنوان یک عامل مشترک حضور دارد، با یکدیگرپیوند می یابند؛ هر چند این پیوند ، پیوندی به فاصله دنیای بیرون و درون باشد.