مقایسه تأثیر دو برنامة ورزش صبحگاهی بر اساس حرکات موزون همراه با موسیقی و روش سنتی بر خودنظم دهی و علاقه به تداوم مشارکت ورزشی در دختران مقطع متوسطه

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر ورزش صبحگاهی براساس حرکات ریتمیک همراه با موسیقی برخودنظم دهی و علاقه به تداوم مشارکت ورزشی بود. روش تحقیق نیمه تجربی و به صورت پیش آزمون،پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه شهر اصفهانبودند که با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند 200 دانش آموزان به دو گروه ورزش صبحگاهی براساسحرکات ریتمیک همراه با موسیقی (100 نفر) و ورزش صبحگاهی سنتی (100 نفر) تقسیم شدند. گروه اول، 8هفته هر روز به مدت 20 دقیقه به ورزش صبحگاهی براساس حرکات ریتمیک همراه با موسیقی پرداختند وگروه دوم در برنامه زمانی مشابه، ورزش صبحگاهی سنتی انجام دادند. در ابتدا و انتهای برنامه تمرینی،متغیرهای پژوهش با استفاده از پرسش نامه های استاندارد، خودنظم دهی (SRQ-A) نافر (1970) و انگیزهمشارکت ورزشی (گیل، 1983) مورد ارزیابی قرارگرفت. داده ها با استفاده از آزمون های تحلیل کوواریانس وتعقیبی بونفرنی تجزیه و تحلیل شدند.نتایج پژوهش نشان داد که ورزش صبحگاهی براساس حرکات ریتمیک همراه با موسیقی بر فرآیندهایشناختی خودنظم دهی و علاقه به تداوم مشارکت ورزشی در دختران تأثیر معناداری دارد (P<0.05). هم چنینتفاوت معناداری بین تأثیر دو روش بر فرآیندهای شناختی مشاهده شد (P<0/05). لذا پیشنهاد می شود،مربیان ورزش مدارس و مسئولین، ورزش صبحگاهی خصوصاً ورزش همراه با حرکات ریتمیک و موسیقی رادر برنامه های خود لحاظ کنند.

کلیدواژه ها:

ورزش صبحگاهی ، حرکات موزون ، خودنظم دهی ، علاقه به تداوم مشارکت ورزشی