ارائه مدل تهاتری ارتقاء وضعیت ساکنان سکونت گاه های غیر رسمی

افزایش سریع شهرنشینی و مهاجرت منجر به توزیع نامتعادل جمعیتی در شهرها گردید، از طرفی ضعف های مدیریتی در شهرها که اقشار ضعیف و کم درآمد را در برنامه ریزی ها در نظر گرفته نبودند سبب شد که آنها توان اقتصادی لازم جهت پاسخگویی به نیازهای پایه ای همچون مسکن مناسب را نداشته باشند و در پی یافتن سرپناهی برای خود، خارج از بازار رسمی زمین و مسکن، مکان هایی را برای گذران زندگی خود ایجاد نمودند و منجر به تشکیل سکونتگاه های غیر رسمی و آشکار شدن انواع آسیب های این سکونتگاه ها گردیدند. مدیریت شهری که در جلوگیری از ایجاد این سکونتگاه ها ناتوان بوده است همواره در پی یافتن بهترین رویکردها و روش ها در مواجهه با این سکونتگاه ها جهت کاستن از آسیب ها و ابعاد منفی بوده است به تدریج به سمت رویکرد توانمندسازی تغییر مسیر داد. اما محدودیت های مالی و منابع انسانی به عنوان دو مانع بزرگ در کنار چگونگی بکارگیری رویکردهای عملی، استفاده از این رویکردها را با چالش مواجه ساخته است.فلذا در این پژوهش، با روش های توصیفی – تحلیلی که در آن ترکیبی از روش های اسنادی و تحلیل ثانویه به کار رفته است سعی در ارائه مدلی کاربردی با اقتباس از روش تهاتری مبادله شده است که منافع تمامی ذینفعان را مد نظر قرار داده و می تواند بهسازی سکونتگاه های غیر رسمی را در کنار منافعی دیگر به همراه داشته باشد.

کلیدواژه ها:

سکونتگاه های غیر رسمی ، آسیب ها و مشکلات ، رویکردها ، مدل تهاتری