بررسی عرفان شناختی مکتب شهرسازی اصفهان؛ موردپژوهی: ساختار کالبدی شهر اصفهان

شهر اصفهان در زمان شاه عباس، برمبنای طرح شهرسازی و پیشبینی شدهای در چارچوب مکتب اصفهان و متأثر آراء حکمی و فلسفی اندیشمندان این عصر، شکل تازه ای به خود گرفت؛ به گونه ای که استیرلن در کتاب »اصفهان، تصویر بهشت« در مقایسه طرح اصفهان نو شاه عباسی با اصفهان کهنه بر این نکته تأکید می ورزد که شاه عباس با طرح شهرسازی دقیق خود »گویی میخواهد از پایتخت ایران، نمادی از عظمت و بهشتی حقیقی بر روی زمین بسازد.« بر اساس این گفته و نظرات بسیاری ازصاحبنظران باید گفت که اصفهان نمونه ای ازتجسیم کالبدی بر بهشت بوده و اساس این گفتمان عرفانی ساختار کالبدی شهر را شکل داده است. روش تحقیق این پژوهش، »توصیفی- تحلیلی« است که از بررسی قیاسی بین دوره های تاریخی با ابزار گرداوری داده مشتمل بر مطالعات کتابخانه ای بهره برده است. یافته های تحقیق نشان میدهد که مفهوم فوق الذکر باعث تاثیرگذاری مضامین عرفانی بر ساختار کالبدی شهر و شهرسازی این دوران شده است که به تفصیل در این پژوهش مورد اشاره قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

مکتب اصفهان ، فلسفه و عرفان ، بهشت و تمثیل.