ارزیابی مولفه های اجتماع پذیری در مکانهای عمومی براساس دیدگاه اندیشمندان

با توجه به جایگاه روانشناسی محیطی و علوم رفتاری در طراحی شهری ، معماری و تاثیرگذاری محیط بر رفتار انسان و امکان بروز هنجارهای اجتماعی در محیط، توجه و بازبینی نظری و عملی، در جایگاه روانشناسی محیطی، در طراحی معماری، ضروری به نظر می رسد. با علم به دانشهایی، مانند علوم رفتاری و روانشناسی محیطی، این امکان را فراهم می سازد تا فضاهای معماری منطبق با نیازهای انسان و مخاطبان گردد و شرایط لازم، برای کاربران، جهت پاسخگویی به خواسته های آنها را، فراهم آورده و با بیان ارتباطات متقابل بین انسان و محیط، در تلاش برای شناسایی رفتار انسان در محیط و با ادراک انسان از فضا، به ارزش های احساسی، عاطفی و روانی وی توجه نموده و ویژگی های محیطی مناسب، در راستای نیاز رفتاری انسان، را فراهم آورد. هدف از پژوهش حاضر، دستیابی به پارامترهای اجتماع پذیری در فضای عمومی می باشد که باعث افزایش تعامل ، مشارکت و حضور مثبت مردم در این فضاها، و در نتیجه سبب افزایش حس تعلق اجتماعی به مکان می گردد. روش تحقیق توصیفی-تحلیلی و در قالب مطالعه ای کیفی می باشد. نتایج حاصل نشان می دهد که برنامه ریزی فضا و توانایی مردم در تشخیص مکان به منظور هدایت به یک محیط اجتماعی ، مسیر یابی ، عوامل مادی و غیرمادی از مهمترین عوامل تاثیر گذار در میزان اجتماع پذیری مکانهای عمومی می باشد.

کلیدواژه ها:

اجتماع پذیری ، مکان عمومی ، تعلق اجتماعی