مبانی نظری سرزندگی در فضاهای شهری

امروزه کیفیت سرزندگی عرصه های عمومی تنزل یافته و حضور داوطلبانه مردم در فضاهای شهری کمرنگ شده است. اگر چه میزان جمعیت حاضر در عرصه های عمومی شهرها بقدری است که ما در برخی مکان ها با ازدحام جمعیت نیز روبرو هستیم اما این ازدحام نیز خود عاملی بر کاهش کیفیت زندگی جمعی شهرها شده است .این جمعیت فضای کافی و تسهیلات لازم برای انجام فعالیت های اختیاری و درنگ در فضا را نداشته و نهایتا تعاملات کمتری میان آنان بروز می کند و از این رو فضاهای شهری ما به عرصه هایی بی روح و عاری از شرایط بروز زندگی اجتماعی بدل گشته اند .کارکرد اصلی شهرها یعنی تسهیل حضور شهروندان در فضاهای شهری و جریان زندگی جمعی فدای عبور راحت اتومبیل شده است.کاهش عرض معابر پیاده رو و عدم ایمنی کاربران شهری در هنگام تردد در سطح شهر، صداهای نابهنجار و آلودگی نبود امکانات لازم برای توقف در فضا سبب شده که سرزندگی عرصه های عمومی کاهش، محیطی ناشی از ترافیک یافته و کارکرد فضایی آنها رو به افول بگذارد که این امر بیشتر از همه سبب عدم جلب و تمایل کودکان و افراد مسن به حضور در فضاهای شهری و انجام فعالیت های غیر ضروری شده است. این پژوهش بر رویکرد شناخت مسئله و تدقیق موضوع در دستیابی به راه حل ها استوار است. در راستای شناخت جمع آوری داده ها و اطلاعات در این پژوهش بر پایه مطالعات کتابخانه ای و جستجوی اینترنتی صورت ،مسئله گرفته است. ازین رو این پژوهش بدنبال رسیدن به مولفه های شرایط برای حضور داوطلبانه و ، موثر در سرزندگی فضاهای شهری است به نحوی که با استفاده از ابزار طراحی شهری فعالانه شهروندان را در فضاهای شهری تسهیل نماید.

کلیدواژه ها:

سرزندگی ، فضای شهری ، اجتماع ، زیست پذیری