روانشناسی زبان ادبی در آثار شاعران ایرانی

اصولا آنچه که در عمق یک پدیده ادبی می توان دید، بازتاب نقاط سپید و سیاه برآمده از برداشتگاه زندگی شخصی و روانی شاعر است که از رویدادها و اتفاقات روزگار وی نشأت می گیرد و مجموعه ای هماهنگ و دلکش از زندگی و رنگ و صورت اوست. مجموعه عوامل درونی و بیرونی که هر دم و باز دم ضرب آهنگ تفکرات خالق اثر را باز می تاباند، که برگرفته از تفکرات ذهن شاعر است که هر دو را می توان دو روی یک سکه قلمداد نمود. بر پایه این گفتار، زبانشناسان بر این باورند که زبان تحت تأثیر عوامل درونی و بیرونی تأثیر گذار در فرد قابلیت تغییر و تحول می باشد؛ به نحوی که ترس، هیجان، خشم و عوامل اجتماعی، می تواند باعث تغییر در گفتار فرد گردد و یا حتی الامکان به صورت رمز در فضای سوررئالیسم حاکم در نوشته های وی نمود یابد؛ همچنین این عوامل گاهی آنقدر ملموس است که تا آخر عمر، به قول چامسکی به صورت لکنت های زبانی، کشیدگی های صوتی و گاها دشواری تلفظ بروز می کند. به همین خاطر امکان اداره مدیریت ذهن و زبان فرد سلب می گردد و در گفتار و کردار و رفتارشان بروز می کند.

کلیدواژه ها:

شاعران ایرانی ، روانشناسی ، زبان ادبی.