بررسی و تحلیل نمود امید و ناامیدی در اشعار فریدون مشیری و سیمین بهبهانی

سیمین بهبهانی در میان شاعران بزرگ معاصر، چهره ای استثنایی دارد، او در غزل خود به فرم و زبانی رسیده است که می توان در آن به راحتی از مشخص ترین موضوعات اجتماعی حرف بزند و ساده ترین عواطف انسانی را به نمایش بگذارد. فریدون مشیری از جمله شاعرانی است که با آگاهی و بدون هبچ تکلفی به تصویر سازی عناوین و عنصر های متفاوتی در اشعارش پرداخته است. امید و نا امیدی دو مفهوم پر تکرار در شعر شاعران معاصر است. همواره حوادث جامعه بر اشعار شاعران اثری از خود به جای می گذارد، که این تاثیر در امتداد بهتر شدن زندگی و شرایط اجتماع است. وجود ناامیدی و تیرگی محتوای شعر دو شاعر مد نظر در این پژوهش علل و انگیزه های متفاوتی دارد، از جمله این نا امیدی ها حوادث دهه ی سی، فقر ملت ایران، خفقان جامعه، کودتای 28 مرداد و شکست حزب توده که شاعران به جای داشتن پشتوانه ی فکری و امید، دچار نوعی ناامیدی و یاس شدند و به تبع از این حوادث تاثیر پذیرفته و آن هارا به شعر خود وارد کرده اند. با وجود فضای سیاه و نا امید جامعه، در شعر سیمین بهبهانی و فریدون مشیری، ایمان به روشنی و امیدواری به چشم می خورد و شاعران از شور و امید خود، ایمان به روشنی، بازسازی دوباره ی وطن با جان خویش سخن گفته اند. در این پژوهش به بررسی و تحلیل نمود امید واری و نا امیدی در اشعار دو شاعر معاصر پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

شعر معاصر ، امیدواری ، نا امیدی ، سیمین بهبهانی ، فریدون مشیری