بازشناسی عناصر القاء کننده حس خانه در مراکز نگهداری کودکان بی سرپرست

در نظر گرفتن نیازهای کودکان برای دستیابی به یک سیستم مطلوب و بهینه برای کاهش نتایج اثرات مخرب موسسات نگهداری کودکان، جهت دستیابی به الگویی استاندارد برای طراحی مراکز با توجه به مسائل فرهنگی، بومی و نیز شناخت کودکان، ترکیبی از عوامل جسمی و اجتماعی است. رفتار و تجارب کودکان بسیار به عوامل بیولوژیکی، محیطی و اجتماعی وابسته است. عدم توجه به هر عامل ذکر شده می تواند بر تغییر در عوامل جسمی و روانی کودک تأثیر بگذارد و منجر به خسارات جبران ناپذیر شود. یکی از مهم ترین موارد برای رفع این نیازها فضایی است که کودک در آن بزرگ شود. فضا و محیط می تواند بر رشد جسمی و روانی کودکان تأثیر بگذارد. برآورد هر نیاز تأثیر زیادی در رشد کودک خواهد داشت. معماری به عنوان زمینه ای که کیفیت فضایی و محیطی را برای افراد تعریف می کند، می تواند از شرایط مناسبی برخوردار باشد. این موضوع می تواند به ایده ای مناسب منجر شود و آن را در قالب طراحی مناسب پیاده سازی کند. هدف از این پژوهش بررسی و تحلیل عوامل موثر در ایجاد حس خانه در کودکان 0 تا 6 می باشد. در این راستا ابتدا به بررسی و مفاهیم حس مکان، حس دلبستگی به مکان و در نهایت شاخصه های موثر در ایجاد حس خانه می پردازیم. یافته ها حاکی از آن است که استفاده از الگوی هندسی مرکزگرا و عدم به کارگیری سیرکولاسون خطی، توجه به طراحی فضاهای خلوت و سکون، طراحی فضاهای اجتماع پذیر و جمعی، وجود حیاط مرکزی با عناصر آب و فضای سبز، استفاده از رنگ و فرم های منحنی و نور مناسب، وجود فضاهای بازی باز، بسته و نیمه باز و تفکیک منطقه بندی پلان با کاربری مشخص می تواند حس خانه و تعلق را در کودکان برانگیزد.

کلیدواژه ها:

حس دلبستگی به مکان ، حس خانه ، کودکان بی سرپرست ، کودکان بدسرپرست