نقش پیاده راه در هویت بخشی و سرزندگی شهر (مطالعه موردی: پیاده راه های شهر قاین)

از جمله جنبش هاي نوين در حوزه حمل ونقل شهري كه با هدف ارتقاي جايگاه عابران پياده در سطح شهر و كاهش تسلط اتومبيل مطرح شده است، سياست هاي پياده مداري و پياده راه سازي هستند. در اين ميان نوع طراحي هاي اتومبيل محور در دهه هاي گذشته، منجر به وابستگي شديد مردم به وسايل نقليه شخصي شده است كه تغيير اين سبک جابجايي به الگوهاي پياده محور را با دشواري مواجه ساخته است. در گذشته عابر پياده به عنوان عنصر اصلي در برنامه ريزي و طراحي شهري مورد توجه قرار ميگرفت و مقياس انساني در همهي ابعاد و جهات حرف اول را عنوان مي كرد. هماكنون، رشد شهرنشيني و ازدياد وسايل نقليه در كشور باعث از بين رفتن مقياس انساني در سطح شهر، نابودي فضاهاي شهري و ارتباطات چهره به چهره، افزايش تراكم در مراكز شهري و افزايش ميزان تصادفات در شبکه معابر، ازبين رفتن ايمني و امنيت عابران پياده، كاهش ارزش عابر پياده، و به طور كلي موجب تنزل كيفيت محيط از ديدگاه هاي مختلف شده است و امکان بهره گيري از موقعيت مکاني محيط را به شدت كاهش داده است و در نهايت منجر به بروز محيطي با كيفيت پايين و ناامن به خصوص براي عابران پياده شده است. ادراک هويت فضايي، تعلق به يک محيط و درک كيفيت هاي فضاهاي شهري، اغلب تنها از طريق پياده روي در محيط قابل دستيابي هستند..

کلیدواژه ها:

عابر پياده ، شهرنشيني ، پياده راه ها ، وسايل نقليه