مطالعة تطبیقی شخصیت زنان دو شاهنامه (نقد زن محور چند داستان از شاهنامة فردوسی و تطبیق آنها با شاهنامة ثعالبی)

يكي از جلوهگاه هاي نابرابري زنان با مردان، عرصة ادبيات و هنر است، چون مسلماً عالم انديشه و دنياي درون، بازتاب دهندة جهان بيرون است. در ادبيات مردانه همواره چهره هاي قالبي و قراردادي خاصي از زنان ارائه شده و يا در تاريخ ادبيات و نقد ادبي، زنان هميشه در حاشيه مانده و يا به كلي ناديده انگاشته شده اند. واكاوي اين نابرابري در ادبيات، گام مهمي در خودآگاه كردن و در نتيجه رويارويي با اين امر خواهد بود. پيشينة پژوهش: پژوهشگران و منتقدان زيادي در دهه هاي اخير در سراسر جهان و در ايران، به جلوه هاي اين نابرابري در ادبيات و هنر پرداخته اند، كه پرداختن بدانان در حيطة كار اين مقاله نيست و منجر به اطالة كلام خواهد شد. در اينجا فقط براي توضيح اين شيوة نقد و روش هاي مختلف نقد زن محور و همچنين روش انتخابي اين جستار، به چند نظر، به اختصار اشاره خواهد شد. يكي از اولين كساني كه در ايران، در اين زمينه مطالعاتي دارد، دكتر حسين پاينده است.