بررسی اندیشه ها و اهداف تربیتی در شاهنامه فردوسی و مقایسة آن با دیگر صاحب نظران

تعليم و تربيت كم و بيش وسيله عمده اي است كه هر قومي براي آموزش و پرورش افراد و رشد اجتماعي خود به كار مي برد. شاهنامه فردوسي منبع عظيم فرهنگ و تمدن ديروز و امروز كشور ما است كه در ضمن داستان ها، روش اخلاقي و تربيتي نيكو را به خوانندگان خود در هر زمان مي آموزد. امر تربيت در شاهنامه از لحاظ فلسفي و ارزشي از قرآن مجيد، بيان هاي رسول خدا، امامان و بزرگان اسلام تأثير فراوان گرفته است، انسانِ شاهنامه به ارزش هاي برتر بستگي دارد و به همين دليل انسان در مسير رشد و شكوفايي قرار دارد. تعليم و تربيت در نظر فردوسي، تعالي نفساني و رشد دادن به انديشة كمال انساني است، تربيت، همگامِ پرورش اخلاقي است و رسيدن به كمال مطلوب و والاي انساني هدف غايي حركت انسان در خود و جامعه است. شاهنامة فردوسي از جمله آثاري است كه ابعاد چندجانبه و فراگيرش به تمامي كاويده نشده است. زيرا جذبه ها و كشش هاي حماسه سبب گرديده كه پژوهشگران به آن موضوع بيش از ديگر موضوع هاي شاهنامه توجه كنند. از جمله موضوعاتي كه در شاهنامه مورد بررسي قرار نگرفته يا به گونه اي محدود و گذرا مطرح شده، تعليم و تربيت آن است. بر اين اساس، در پژوهش حاضر، اهداف و موضوعات تربيتي در شاهنامه فردوسي مورد بررسي قرار گرفته و انديشه هاي تربيتيِ فردوسي با صاحبنظرانِ ديگر، مقايسه شده است.

کلیدواژه ها:

تعليم و تربيت ، شاهنامه ، فردوسي ، اهداف تربيتي