تحلیلی بر مدیریت بحران و کاهش آسیب پذیری شریان های حیاتی در هنگام وقوع حادثه

مدیریت بحران دقیقاً به معنای سوق دادن هدفمند جریان پیشرفت امور به روالی قابل کنترل، انتظار برگشتن امور در اسرع وقع به شرایط قبل از بحران است. مدیریت بحرانئ برای بهره گیری گسترده از کلیه عوامل موثر در بهینه سازی کاهش خسارات ناشی از بحران و مقابله با بحران پدید آمده است. مدیریت بحران دارای چهار رکن اصلی است که شامل کاهش خسارات، آمادگی، واکنش و بازسازی و عادی سازی است. سیستم جامعه مدیریت بحران باید طوری برنامه ریزی نماید که منابع موجود رابا مخاطرات موازنه کند تا بتواند بحران را کنترل نماید. لذا جهت مدیریت پیش گیری ومقابله با زلزله عمدتا با دو نوع برنامه ریزی، که بصورت درازمدت وموردی است می توان با یک بحران طبیعی مقابله نمود. برنامه ریزی دراز مدت، معمولا جهت پیشگیری تا پیش بینی و کم کردن عوارض در هر حادثه صورت می گیرد و برنامه ریزی موردی معمولا پس از وقوع هر حادثه و بسیار عجولانه و بنا بر شدت حادثه و براساس وضعیت های پیش آمده انجام می شود. بطور کلی در مناطقی که همواره وبالقوه در معرض بلایای طبیعی قرار دارند، باید برنامه ریزی جهت پیشگیری و مقابله با این بلایا انجام شده و بایست در استراتژی های کلی آن منطقه لحاظ شد و این برنامه ریزی ها باید در بالاترین سطح تتجرایی مورد توجه قرار گیرند. این پژوهش به چگونگی نقش مدیریت بحران در کاهش خسارات وارد آمده به شهرها پرداخته است. در راستای آن با کاربرد برنامه ریزی استراتژیک، استراتژی های موثر مدیریت بحران با توجه به عدم وجود امکان پیش بینی دقیق زمان و مکان وقوع زلزله، موضوع مدیریت بحران شهرها به میان امده است. اطلاعات به صورت کتابخانه ای و میدانی گردآوری شده است. و برای تجزیه و تحلیل اطلاعات و برنامه ریزی استراتژیک از روش برنامه ریزی بهبود عملکرد بهره گیری شده است.

کلیدواژه ها:

مدیریت بحران ، زلزله ، برنامه ریزی ، حمل و نقل ترافیک ، بحران طبیعی