فناوری نوین گیاه پالایی حلقه ی مفقوده در توسعه محیط زیست پایدار

دسترسی به غذای سالم و کافی، آب آشامیدنی و هوای پاک از بدیهی ترین حقوق همه انسان ها می باشد و تولید و تامین این نیازها برای شهروندان، وظیفه ذاتی همه دولت ها است. از طرفی حفظ محیط زیست در کنار فعالیت های تولیدی کشاورزی و صنعتی از اهمیت فراوانی برخوردار است. رفع آلودگی محیط زیست و ایجاد محیط زیست پایدار دغدغه اصلی کلیه انسان های روی زمین است. خوشبختانه با استفاده از فناوری هاب زیستی و توانایی های موجود در طبیعت میزان صدمه به محیط زیست را می توان به حداقل رساند. گیاهان پالایی روشی پالایشی است که شامل جذب، تغییر شکل، تجمع و یا تصعید آلاینده ها با کمک گیاهان می باشد. از این روش برای زدودن آلودگی های آب، خاک و هوا استفاده می شود. این توانایی می تواند برای هر دو نوع آلاینده خاک یعنی معدنی و آلی به کار رود. در روش گیاه پالایی، گیاهان بر اساس ساز و کار جذب طیقه بندی می شوند و آلودگی خاک به فلزات سنگین به کمک روش های شیمیایی، فیزیکی و بیولوژیکی کاهش داده می شود. لذا در پژوهش حاضر بر آن شدیم تا تاثیر فناوری نوین گیاه پالایی در توسعه محیط زیست پایدار را مورد ارزیابی قرار دهیم و نتایج این فناوری را در کشور خود بررسی کنیم. پژوهش حاضر از حیث رئش توصیفی تحلیلی و از حیث هدف کاربردی می باشد. برای گردآوری اطلاعات در این پژوهش از روش های کتابخانه ای و اسنادی و پیمایشی استفاده شده است. بحث ها . یافته های پژوهش حاضر منجر به تدوین لیستی از گیاهان مورد استفاده در عرصه گیاه پالایی در ایران با توجه به نوع گیاه، منطقه مورد استفاده و اثرات آنها بر محیط مورد تحقیق شد. بر این اساس و با توجه به نتایج به دست آمده سه نمونه گیاهی که در ایران بیشتر در زمینه گیاه پالایی از آنها استفاده می شود عبارت اند از علف مرغ، آفتابگردان و ذرت که اکثرا در خاک های آلوده به عناصر سنگین و ترکیبات نفتی مناطق نفتی پالایشگاه های تهران و جنوب کشور استفاده شده اند و به طور متوسط 80 تا 90 درصد آلاینده ها را کاهش داده اند.

کلیدواژه ها:

محیط زیست پایذار ، گیاه پالایی ، آلودگی ، فلزات سنگین