تأثیر بازخورد ژنریک و غیرژنریک بر انگیزش درونی و یادگیری حرکتی کودکان

پژوهش حاضر باهدف تعیین اثر بازخورد ژنریک و غیر ژنریک بر انگیزش درونی و یادگیری حرکتی کودکان انجام گرفت. 30 کودک 10 سال به طور تصادفی به سه گروه بازخورد ژنریک، بازخورد غیر ژنریک و شاهد تقسیم شدند. مرحله اکتساب شامل 40 کوشش در مدت سه روز بود. پس از آخرین جلسه تمرینی، آزمون اکتساب و یک روز بعد از آزمون اکتساب، آزمون یادداری و انتقال اول (افزایش فاصله تا هدف) انجام شد. آزمون یادداری و انتقال دوم پس از یک جمله منفی انجام شد. برای ارزیابی انگیزش درونی از فرم کوتاه پرسشنامه انگیزش درونی دسی و رایان (2008) استفاده شد. نتایج تحلیل واریانس یکطرفه نشان داد بین گروه ها در آزمون اکتساب، یادداری، انتقال اول و یادداری، انتقال دوم تفاوت معناداری وجود دارد. نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیریهای مکرر نشان داد انگیزش درونی گروه بازخورد غیر ژنریک به طور معناداری بالاتر از گروه بازخورد ژنریک و شاهد بود. در نتیجه انگیزش درونی و یادگیری حرکتی توسط بازخورد غیر ژنریک در مقایسه با بازخورد ژنریک افزایش مییابد.

کلیدواژه ها:

بازخورد ژنریک ، بازخورد غیرژنریک ، انگیزش درونی ، یادگیری حرکتی ، کودکان